Valalarm

Dr. Anouk Buelens-Terryn is huisarts in opleiding en schrijft over wat haar raakt.

Voor het eerst bel ik aan bij deze bel-etage. Er staat een yuccaplant voor het raam die klaarblijkelijk te veel direct zonlicht en te weinig water zag de laatste maanden. Verdord, vergeeld en krom. Verder is de gang kaal en leeg, totdat er een paar pantoffels de trap afdaalt. In slow motion, zo lijkt het wel. De zichtbare enkels ogen bijna net zo droog als de aarde in de potsierlijke plantenbak. Dan valt me plots de omgeslagen hoek van een groot tapijt op. Zou dat een bewijs van een struikelpartij zijn?

De pezige onderarm die het slot omdraait en verschillende kettingslootjes loshaakt, getuigt van wel. De grauwe peignoir bedenkt niet haar gehele huid die blauw, groen en geel verkleurt. Een scala aan bloeduitstortingen presenteert zich in het daglicht dat ze niet meer vaak ziet. “Bent u daar dan eindelijk”, verzucht ze. Ze belde slechts enkele uren geleden naar de praktijk om herhaalvoorschriftjes te vragen. Al maak ik een mentale nota dat ik daarbovenop ook zeker haar valrisico moet bespreken.
Daarbij komen verschillende risicofactoren voor valincidenten aan het licht. De losse slippers en de losliggende tapijten zijn de eerste aspecten die we bespreken, nadien komt haar overduidelijke ondervoeding aan het licht. Daarbovenop neemt ze nog slaappillen, die haar duizelig en verward kunnen maken. De kans dat ze zich daarmee ʼs nachts mistrapt over een pantoffel, is best reëel. Uit haar gezichtsuitdrukking maak ik op dat het geen fictief scenario meer is. Het duurde bovendien meerdere uren vooraleer haar thuishulp haar vond. Dat die haar sleutel had én gelukkig net diezelfde dag langskwam, daarvoor mag ze haar beide pollen kussen.
Hoe ze zulke afhankelijkheid in de toekomst kan en wil voorkomen, weet ze niet. Ik opper een valalarm. Het kan alvast zorgen dat ze bij een nieuwe uitschuiver niet te lang op de grond hoeft te liggen. Anderzijds neemt het de oorzaken van het vallen niet weg. Of we eens kunnen proberen de slaapmedicatie af te bouwen? Van afbouwen wil ze echter niet weten. Ze kwam immers al enkele nachten zonder pilletje door omdat het doosje leeg was. Aangezien ze zelf aan het roer staat van haar gezondheid, laat ik haar deze beslissing nemen nadat ik de nodige bijwerkingen en risico’s bij het plots stopzetten besproken heb.
Enkele weken later krijg ik telefoon van haar zoon, die me meedeelt dat ze opgenomen is in het ziekenhuis met een heupfractuur. De avond voordien kreeg hij melding van haar valalarm. Hij prijst zich gelukkig dat ze dat enkele dagen voordien hadden geïnstalleerd. Hierdoor vond hij zijn moeder tijdig, op de grond, naast een verschoven dressoir in de slaapkamer. De kracht om het zware meubelstuk te verschuiven had ze nog, het evenwicht niet meer. “Weet u wat haar dreef bij deze nachtelijke verhuis?”, vraagt hij, zijn stem vol ongeloof. “De lokroep van een slaappil die ze ooit onder die kast had zien rollen!” ●