Leven met een bipolaire stoornis
Franca Rossi (58) is voorzitster van Le Funambule, een zelfhulpgroep voor mensen met een bipolaire stoornis. Lange tijd verdoezelde de voormalige journaliste haar leed door keihard te werken. “Maar als je de pijn wegduwt, komt die keihard terug.”
Tot haar 44ste had Franca Rossi nog nooit van bipolariteit gehoord. “Ik voelde wel al heel lang dat er iets niet in de haak was. Ik besefte dat ik nu eens euforisch was en dan weer depressief. Ik ‘gaf’ heel veel, was overgevoelig en vaak hevig ontroerd, bijvoorbeeld na een film. Mijn entourage zei de hele tijd dat ik ‘fragiel’ was.” Franca, die als journaliste voor grote Belgische kranten schreef, was destijds een heuse workaholic. “Ik heb mijn probleem echt verdoezeld door keihard te werken”, vertelt ze. “Werk geeft zin aan het leven, maar ergens is het ook een valkuil: als je de pijn wegduwt, komt die nadien keihard terug.”
Wat is een bipolaire stoornis?
Bipolariteit is een stemmingsstoornis die ongeveer 2% – volgens sommige studies zelfs 5 à 6% – van de bevolking treft. Zowel biologische als omgevingsfactoren liggen aan de basis van deze ziekte die gekenmerkt wordt door de afwisseling van manische en depressieve episodes. De aandoening steekt meestal voor het 30ste levensjaar de kop op, al zijn er ook patiënten die pas na hun 40ste de eerste episodes doormaken.
Marathon
Een tijdlang lukte het Franca om te vluchten in haar werk. Tot ze op een zeker moment uitgeput was. “Het voelde alsof ik 44 jaar lang een marathon had gelopen, plots was gevallen en niet meer overeind kon komen. Niets leek nog zin te hebben.” Franca onderneemt een zelfmoordpoging, de enige in haar leven. “Soms veroordelen we mensen die zelfmoord plegen of een poging doen, maar we moeten goed voor ogen houden dat je op zo’n moment niet meer in staat bent om te denken aan je dierbaren en aan de liefde die je voor hen voelt. En toch heb ik, meteen nadat alle medicijnen weer uit mijn lichaam waren, gezegd dat ik wilde leven en dat ik blij was dat ik leefde.” In het ziekenhuis stellen de artsen de diagnose ‘bipolaire stoornis’. Franca wordt gelukkig behandeld met aangepaste medicatie. Veel mensen met een bipolaire stoornis krijgen immers antidepressiva voorgeschreven, omdat ze enkel naar de dokter gaan wanneer ze down zijn en de arts dus denkt dat ze met een depressie kampen. En dat terwijl de correcte behandeling gebaseerd is op een ander type geneesmiddelen: stemmingsstabilisatoren. Voor Franca is de diagnose een opluchting. “Niettemin”, verduidelijkt ze, “is bipolariteit een heel ingrijpende aandoening.”
Mensen met een bipolaire stoornis zijn zichzelf de hele tijd aan het analyseren, alsof er een camera in hun binnenste zit.
Innerlijke leegte
Bij een bipolaire stoornis wisselen periodes van euforie en depressieve episodes elkaar af. Al zijn er ook, zo benadrukt Franca, symptoomvrije intervallen, tijdens dewelke de patiënt zich ‘normaal’ voelt. “Genezing is mogelijk. Het is van 2017 geleden dat ik moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Voor mij is dat een overwinning. Maar ik moet alert blijven.” Want patiënten met een bipolaire stoornis kunnen zelfs door een heuglijke gebeurtenis (een bruiloft bijvoorbeeld) of een verhuizing hervallen. Bij Franca komen ook periodes van logorroe voor: ze is dan “een heuse spraakwaterval; ik kan heel erg vermoeiend zijn”. Of ze gaat eindeloos piekeren. “Ik heb ooit zes maanden op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis gelegen en elke dag herhaalde ik hetzelfde. Tijdens een van mijn trips begon ik zelfs uit te rekenen hoeveel loon ik in totaal tijdens mijn carrière had verdiend. Ik was ervan overtuigd dat ik 50 miljoen kwijt was. Gek werd ik ervan! Ik denk dat ik mezelf volpropte met getallen omdat psychische problemen voortspruiten uit een innerlijke leegte.”
Gelukkige vrouw
Inmiddels is Franca gestopt met werken. “Ik schrijf nog artikels voor een newsletter, het krantje van de gemeente, maar ik heb heimwee naar mijn werk. Wanneer ik hoor praten over gebeurtenissen die ik ooit mocht verslaan, heb ik soms wat hartzeer. Maar er is ook zoiets als een privéleven. En dat is belangrijk”, beklemtoont ze. “Ik heb iemand ontmoet en ik ben een gelukkige vrouw. Mijn vriend oordeelt niet. Zijn nuchtere kijk op de dingen is deugddoend. Want mensen met een bipolaire stoornis zijn zichzelf sowieso de hele tijd aan het analyseren, alsof er een camera in hun binnenste zit.” Voor Franca zijn aanvaarding en hoop nu sleutelwoorden. “We hebben allemaal onze problemen. De grootste bescheidenheid bestaat erin jezelf te verzorgen.” ●
kbs-frb.be/nl/goed-gek-anders-spreken-over-geestelijke-gezondheid
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via zelfmoord1813.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier