Huidkankerpatiënte Marianne: ‘Met de zon heb ik een haat-liefde verhouding’

Van een klein huidvlekje tot uitzaaiingen in de hersenen. Die weg legde de huidkanker van Marianne Bosman (56) af. Huidkanker is een van de snelst toenemende kankers in ons land, maar blijft vaak lang onontdekt. “Ik heb zelf ook te lang geaarzeld”, getuigt Marianne.

Dat vlekje op haar bovenarm had ze nochtans al maanden in de gaten, maar door het drukke gezinsleven stelde ze een doktersvisite uit. “Ik was een jonge mama van een baby en een peuter. We waren net vanuit Frankrijk naar België verhuisd en ik had nog geen idee hoe het gezondheidssysteem hier functioneerde. De vlek op mijn rechterarm was er al zolang ik me kan herinneren. Toen ze begon te veranderen, viel mij dat natuurlijk op en vanbinnen wist ik dat ik naar een dermatoloog moest, maar het is veel makkelijker om je hoofd in het zand te steken. Tot mijn broer mij wakker schudde en zei dat ik er dringend naar moest laten kijken. Geen week nadat de vlek was verwijderd, kreeg ik te horen dat het om een melanoom ging, de meest kwaadaardige huidtumor.”

Mallemolen

Die diagnose kwam heel rauw binnen. “In geen tijd belandde ik in een mallemolen van onderzoeken en behandelingen. Van mijn klieren tot mijn longen: alles werd om de zoveel maanden gescreend op uitzaaiingen, tot ik na vijf jaar van de dokter de boodschap kreeg dat ik nog maar 5% kans had op herval. Ik was genezen verklaard!”

Zestien jaar leek de kanker weggevaagd. “Tot ik een nieuw huidbobbeltje ontwaarde. Ik vroeg meteen om een scan, die bevestigde wat ik vreesde: een uitzaaiing van een melanoom. Ook mijn longen en botten bleken aangetast. Zonder die huidbobbel waren de uitzaaiingen nog lang onontdekt gebleven. Bijzonder confronterend was dat. Al die jaren kwam ik zelden in de zon, heb altijd gesmeerd en toch uitzaaiingen.”

Na een jaar doelgerichte therapie, bleken er ook metastasen in de hersenen. “Het is erop of eronder, zei de oncoloog. Hij startte een combinatie van therapieën in de hoop de uitzaaiingen weg te krijgen. Dat is vandaag niet meer gangbaar, maar bij mij sloeg het aan en bleek de kanker volledig weg, al kamp ik nog met restverschijnselen. Zo heb ik oedeem (vochtophoping) in de hersenen, waardoor ik soms langer naar mijn woorden moet zoeken. Gek genoeg heb ik dat, door de specifieke locatie van het vocht, niet wanneer ik mijn moedertaal Frans spreek. Maar ik klaag niet, ik heb mijn leven terug.”

“De ziekte heeft mijn leven 100% veranderd, ook ten goede. Ik besef dat ik veel heb om dankbaar voor te zijn. Vroeger was ik aldoor aan het hollen, nu geniet ik van kleine dingen. Ik heb ook nood aan meer slaap en rust. Van een rondje elektrisch fietsen was ik soms compleet leeg, maar stilaan bouw de ik opnieuw mijn conditie op.”

Tijdens haar behandelingen door is Marianne nooit gestopt met werken.”Ik heb een droomjob als privéleerkracht Frans, waardoor ik mijn uurrooster kon aanpassen. Dat ik mezelf nuttig bleef voelen, heeft mij mentaal enorm geholpen. Toen ik kampte met nevenwerkingen, kon ik daar door bezig te blijven beter mee om. Werken gaf me structuur en energie.”

Tweede opinie

Zichzelf continu controleren doet Marianne bewust niet. “Ik zou elke normale vlek verdacht vinden. Voor mijn gemoedsrust hou ik het op een jaarlijkse check-up bij de dermatoloog. Toen het weer beter ging, ben ik in het bestuur van Melanoompunt gestapt en via Euromelanoma sensibiliseer in mensen om hun huid te checken en tijdig een dermatoloog te raadplegen. Naast preventie, reiken we lotgenoten met huidkanker praktische informatie aan. Toen ik ziek was, heb ik daar zelf de voordelen van ervaren. Zoals een tweede opinie vragen. Veel mensen durven dat niet, terwijl het je leven kan redden. Dat ik hier vandaag zit, is te danken aan zo’n tweede opinie!”

“Ik was totaal geen zonneklopper, maar door mijn lichte huid liep ik als kind vaak zonnebrand op. Het klopt dat als je vroeger zwaar verbrand raakte, je later 20% meer risico loopt. Met de zon heb ik sindsdien een haat-liefdeverhouding. Ik ga nooit de deur uit zonder lange mouwen en smeer elk stukje onbedekte huid in. Het blijft toch wat de vijand.”