Allesbehalve Master Chef

Dinges heeft last van glutenintolerantie. Zijn neef zweert bij kokosolie. Huppeldepup (ik) haalt haar neus op voor gevogelte. Spulleke is omnivoor, maar eet enkel bio met een beperkte ecologische voetafdruk. Hoe-heet-hij-ook-weer heeft tandproblemen (voorzie dus iets waar hij niet op moet kauwen). En zijn wederhelft staat op dieet. De kinderen zeuren dat ze geen groente lusten. De hond verslindt alles – hij is de enige makkelijke klant van de bende – maar is veroordeeld tot het eten van droge brokken. En bedenk nu maar een gerecht waar iedereen zich in kan vinden! Dat is nu al jaren aan de gang en het gaat van kwaad naar erger. Vooral omdat alles moet passen in het Master Chef concept en dus buitengewoon, onvergetelijk en geraffineerd moet zijn. Resultaat: een hoop kopzorgen en dagenlang geloop om een voorgerecht te bereiden met 101 kruiden, dat in drie seconden naar binnen is gewerkt. Terwijl iedereen het zo druk heeft met babbelen met zijn tafelgenoot, dat de subtiele harmonie en tussen bord en inhoud compleet aan hen voorbijgaat, laat staan dat ze de unieke samensmelting van de 101 kruiden opmerken. Vooral die slungel daar, aan het eind van de tafel, die om ketchup vroeg.

Onlangs nog, toen het tegen alle verwachtingen in toch goed weer was, stelden we onze gasten voor om het aperitief buiten te drinken. Iedereen hielp mee om de stoelen het huis uit te dragen, de campingtafel uit de kelder te halen, alles gauwgauw af te stoffen en er zonder veel poespas de zakken chips (die zijn uit de mode, ik weet het!) en potjes olijven op te deponeren. Kwestie van alles weer snel te kunnen binnenhalen als het zou beginnen regenen. Nog nooit zo een lelijke tafel gehad. Nog nooit zoveel plezier beleefd.

Dan komt een mens tot de conclusie: al die eetproblemen, waar ook u vast al mee werd geconfronteerd, die bestonden vroeger niet.

Vroeger, dat wil zeggen: in de tijd toen iedereen nog alles at en kinderen voor hun bord met spinazie moesten blijven zitten tot het leeg was. Maar naar die tijd willen we niet terug, vooral niet!

Vroeger, dat wil zeggen: aan het begin van ons leven als volwassene, toen de pot spaghetti nog gewoon op de tafel werd gezet en iedereen zich bediende zonder zich zorgen te maken over de vlekken op het tafellaken, omdat het tafellaken van papier was.

Onze leukste avonden? Die welke we ons jaren nadien nog herinneren? Dat zijn die waarop vrienden onaangekondigd binnenvielen en we de kasten afschuimden naar ingrediënten voor een geïmproviseerde omelet. Die waarop iedereen een schotel meebracht en we andere manieren van koken ontdekten. Die waarop we samen in de keuken de wereld hervormden terwijl we in de saus roerden. Wat we ons herinneren, zijn eigenlijk de mensen, de sfeer, en niet die 101 kruiden. Smakelijk!

Anne Vanderdonckt, Hoofdredacteur