Een volledig artificieel hart blijft volgens specialisten toekomstmuziek. Maar de jongste generatie implantaten slaagt er wel in om haperende hartspieren almaar langer te ondersteunen.
Wat doet een kunsthart?
Het kunsthart dat vandaag het vaakst in de borstholte wordt geïmplanteerd, is een pomp niet groter dan een handpalm, die de linkerkant van het hart ondersteunt. Een verzwakt hart slaagt er niet in uit zichzelf voldoende zuurstofrijk bloed naar de rest van het lichaam te pompen. Daardoor takelt ook de fysieke conditie verder af. De implantatie van een Left Ventricular Assist Device (LVAD) ondersteunt die falende pompfunctie van het hart.
Een kunsthart kost algauw € 67.000
Hoe werkt een LVAD?
In de linkerhartkamer wordt via een ingreep een buisje geplaatst dat verbonden wordt met de aorta (de grote lichaamsslagader). Het bloed stroomt vanuit het hart door de kleine pomp via de aorta naar het lichaam. De ingeplante pomp bezorgt het bloed de nodige stuwing om de overige organen te bereiken. Het werk van de defecte linkerhartkamer wordt volledig overgenomen door het LVAD-implantaat. De jongste versie is enkel via een fijne draad, die aan de zijkant uit het lichaam steekt, verbonden met een externe batterij, die vandaag een autonomie heeft van 12 uur. Het kleine schoudertasje waarin de patiënt het toestel meedraagt, is het enige wat zichtbaar wijst op een kunsthart.
Wie heeft baat bij een LVAD?
Mensen met ernstig hartfalen die wachten op een harttransplantatie hebben baat bij een LVAD. De wachttijden voor een donorhart zijn intussen opgelopen tot gemiddeld twee jaar. Om tijd te winnen en vaak ook om de algemene conditie van de hartpatiënt op te krikken in afwachting van een transplantatie, wordt steeds vaker beroep gedaan op een kunsthart. Zeventig procent raakt nadien aan een donorhart. Maar in landen zoals de VS zetten artsen deze toptechnologie al in als definitieve therapie. In ons land wordt die optie nog onderzocht.
Met dank aan prof. dr. Inez Rodrigus, hartchirurg UZ Antwerpen
