Hugo Sigal: ‘Colleke steunt mij in alles wat ik doe’

Een jaar geleden verloor hij heel plots de liefde van zijn leven. Maar Hugo Sigal staat niet stil. Onder het goedkeurend oog van zijn Nicole blijft hij acteren en zingen. En zet hij zich in voor Stop Alzheimer.

Het is niet makkelijk om een gaatje te vinden in de agenda van Hugo Sigal. Op het moment dat dit interview plaatsvindt, staat hij op het podium van de succesmusical Red Star Line. En weldra beginnen de repetities van de Winterrevue, een spetterende eindejaarsshow die op 15 december in première gaat.

Hoe gaat het nu met jou?

Goed, het gaat prima. Al weet ik dat er dit najaar enkele moeilijke dagen aankomen. Maar ik kijk nog niet zo ver. Ik geniet van dag tot dag. En dat gaat. Ik geef grif toe dat die drukke agenda een soort vlucht is in het heden. Want als ik alleen thuis ben, dan komen de herinneringen boven, en dan bleit ik. Die herinneringen zullen natuurlijk altijd blijven, maar ik moet vooruit.

In je eerste solonummer ‘Het Leven’ zing je dat je 100% leeft. Ik heb de indruk dat je dat probeert te doen.

Dat is zo. Er wordt je in het leven iets afgepakt, zonder dat je het verwacht, maar het leven gaat voort. Ik moet blijven leven. En Colleke zou niet anders willen dan dat ik doe wat ik op dit ogenblik doe. Mijn leven dat is acteren, zingen en dansen.

Hoe ben jij begonnen in het theater?

Mijn vader had een cabaretgroep. Hij zong, speelde viool en xylofoon. Ik zong mijn eerste liedje samen met mijn papa. Ik heb altijd op de scène willen staan. In de middelbare school bakte ik er niet veel van omdat ik absoluut naar het conservatorium wilde gaan.

Vonden je ouders dat oké?

Helemaal niet. Vooral mijn vader wilde dat niet, ondanks het feit dat hij zelf met muziek bezig was. Hij had zelfs aan Marcel Hendrickx, een vriend en in die tijd een van de topacteurs van de KNS, gevraagd om dat hele conservatorium uit mijn hoofd te praten. Marcel stelde voor dat ik eens zou langskomen en een korte monoloog zou opvoeren voor hem. Ik had iets voorbereid uit Reinaert de vos. Achteraf bleek dat Marcel mijn vader had gebeld met de boodschap: ‘Als ge diene kleine niet naar het conservatorium laat gaan, dan spreek ik nooit meer tegen u!’ Dat kwam ik pas later te weten. Schoorvoetend heeft mijn vader mij toegelaten om naar het conservatorium te gaan. En mijn schoolresultaten gingen prompt de hoogte in.

Ik werkte zeven jaar in het jeugdtheater, toen ik in 1970 tijdens een show op de BRT Nicole leerde kennen. Dat was een coup de foudre. Sindsdien heb ik me vooral op het zingen gericht, als duo.

Jullie zijn in de jaren 70 begonnen, het toppunt van de Vlaamse muziek.

Inderdaad. En in 50 jaar heb ik veel schommelingen meegemaakt. In de jaren 80 moest alles in het Engels. Maar met de komst van Tien om te zien leefde de Vlaamse muziek weer op, al ging ook dat voorbij. En nu zie je weer veel Vlaamse liedjes in de hitlijsten opduiken.

Wij hebben ons daar nooit iets van aangetrokken. We hebben nooit overwogen om dan ook maar in het Engels te gaan zingen. Onze ambitie was nooit de hitlijsten te bestormen. Ons hoofddoel was ons publiek te entertainen. Mensen een uurtje of twee hun zorgen te laten vergeten.

Nicole en jij hebben altijd heel dicht bij jullie publiek gestaan.

De Nicole en Hugo op de scène waren dezelfde als de Nicole en Hugo naast de scène. Ik denk dat de mensen dat wel wisten. In het begin dacht de pers wel eens dat het tussen ons nooit zou blijven duren, dat we slechts een koppel bleven voor de show. Dat hou je geen 52 jaar vol. Liefde kan je niet spelen.

Ik ben ontzettend geschrokken van de spontane respons die ik heb gekregen na het overlijden van Nicole. Ik vond meer dan 2.500 mails in mijn mailbox, die ik allemaal heb beantwoord. En honderden kaartjes. Die heb ik allemaal voorgelezen aan Nicole. Ik ben enorm goed geholpen door familie, vrienden, en door fans. Ook nu nog. Dat doet goed.

Je hebt ook een beroep gedaan op een rouwtherapeut.

Het ging niet. Ik geraakte er niet uit. De eerste twee sessies liet de therapeut me praten en deed ik niet anders dan bleiten. Ik ben zes keer geweest. Toen ik vroeg wanneer ik moest terugkomen, verzekerde ze me dat ik goed bezig was. Ze was blij dat ik zo vroeg naar haar toegekomen was. Veel mensen wachten daar te lang mee. Ze denken dat ze het rouwproces alleen aankunnen. Wanneer ze dan tot de constatatie komen dat het toch niet lukt, zitten ze al erg diep in de put. Ik heb hulp gevraagd toen ik net op de rand van die put stond.

Verwachten we soms niet te snel dat we weer de oude zijn?

De oplossing ligt bij jezelf. Doordat ik zo veel kon vertellen aan mijn therapeut, kwam er plaats vrij in mijn hoofd om te beseffen dat ik het zelf in handen moet nemen. Je moet niet wachten op hulp van anderen. En je moet jezelf ook toelaten om een slechte dag te hebben. Ik heb hier al serieus gebleit, hoor.

Je engageert je, naast je vele theaterwerk, ook voor Stop Alzheimer. Waarom vind je dat belangrijk?

Omdat ik weet wat Nicole heeft meegemaakt. Ik heb – tussen aanhalingstekens – het ‘geluk’ dat ik Nicole niet heb moeten zien aftakelen. Dat ze mij altijd is blijven herkennen en liefhebben. Maar ik weet dat agressief gedrag en een zwaar aftakelingsproces ook deel uitmaken van de ziekte.

Ik vind dat er te weinig over de ziekte gepraat wordt. Vroeger was dat ook zo met kanker. Dat was het k-woord. Nu beseft iedereen dat iemand in zijn omgeving ooit kanker krijgt. Maar iedereen wordt ook geconfronteerd met een alzheimerpatiënt, alleen wordt dat veel minder gezegd. Ik wil de ziekte bespreekbaar maken, zodat er geld komt om wetenschappelijk onderzoek te financieren. Mijn droom is dat Stop Alzheimer eenzelfde weerklank vindt als Kom op tegen kanker.

Hebben jullie lang gewacht om haar ziekte publiek te maken?

Het is acht jaar geleden begonnen met wat vergeetachtigheid – Nicole was toen 68. Wij hebben nooit laten uitschijnen dat er niets aan de hand was. Zo maakten we tijdens theatertours gebruik van een prompter, waarop Nicole de liedjesteksten kon aflezen. De oude nummers kwamen er zonder probleem uit, nieuwe liedjes waren moeilijker.

Mensen rondom ons hebben zeker gemerkt dat Nicole beetje bij beetje haar capaciteiten verloor, dat ze soms verkeerde dingen zei. Maar ze hebben Nicole nooit anders bekeken omdat ze alzheimer had. Men bleef ons zien als Nicole en Hugo.

Misschien heeft dat ook veel te maken met de manier waarop jij met de ziekte omging?

Ik heb altijd geprobeerd om er zo gewoon mogelijk over te doen. Het was er. Maar het was niet evident. Ik heb mezelf altijd opzijgezet en daar ondervind ik nu de weerslag van. Gedurende jaren kwam Nicole op de eerste plaats. Nu zij wegvalt, zegt mijn lichaam: hé, ik ben er ook nog. Ik heb me weggecijferd, maar dat vind ik niet erg. Voor de liefde doe je alles.

Nu moet ik voor mezelf zorgen. Dat is iets helemaal anders, maar wel belangrijk. Ik wil dat ook. En ik weet dat Nicole het me heel kwalijk zou nemen als ik het niet doe. Ik hoor haar stem. En die zegt dat ik goed bezig ben. Ze steunt mij in alles wat ik doe. Als ik een lied heb opgenomen, dan ga ik naar huis en laat ik haar de demo beluisteren: ‘Chou, luister eens’. Gek, ik weet dat, maar ik doe het, want ergens luistert ze.

Je maakt je eerste solo-cd. Gaat die anders klinken dan Nicole en Hugo?

Zeker. Als duo moet je geven en nemen. Zowel Nicole als ik hebben nooit onze solo zangkwaliteiten ten volle kunnen tonen. Luisteraars gaan dus zeker een andere Hugo leren kennen. Ik heb ook zelf negen van de dertien nummers meegeschreven. Vroeger gaven we alle ingrediënten door aan een goeie songschrijver, die daar dan mee aan de slag ging. Nu was ik bij het volledige proces betrokken.

Was het ook een therapeutisch proces?

Het is zeker ook een afschrijven van mijn verdriet, van mijn liefde voor Col. Dat is de kracht van muziek. Maar het is de eerste keer dat ik echt begrijp wat het betekent voor een artiest of componist om een lied neer te pennen. Het gevoel ervaren dat een nummer goed in elkaar zit, is echt zalig.

Wat mag ik jou toewensen?

Een goede gezondheid. Dat ik niet te veel afzie van mijn nek en rug, en gespaard blijf van bronchitis. Ik ben wel bezig met mijn lichaam en heb sinds kort zelfs een personal trainer. Ik besef steeds meer het belang van een gezonde geest in een gezond lichaam. Waarom zou een mens op een bepaalde leeftijd zijn oude knoken moeten verwaarlozen. Ik onderhoud die, zoals een auto ook regelmatig nieuwe olie nodig heeft. Je hebt tenslotte maar één lichaam.