Durven afbouwen

Dr. Anouk Buelens-Terryn is huisarts in opleiding en schrijft over wat haar raakt.

Ontmoedigd zit ze wat voorovergebogen tegenover mij. Stilletjes vertelt ze dat ze niet meer weet hoe het nu verder moet. Door haar hese stem kan ik haar moeilijk verstaan. Het was net met die klacht dat ze zich een tijdje terug voor het eerst aanmeldde. Intussen is ze van een neus-keel-oorarts naar de maagdarmspecialist gestuurd en weer terug. Zonder resultaat. Wat nu? Ook ik zit met de handen in het haar. Als ze in het ziekenhuis geen oorzaak vinden, hoe moet ik dan met het probleem verder?

Wanneer ze me aankijkt, raakt haar uitgebluste blik me. De vele consultaties en onderzoeken van de voorbije weken wegen door. Gezien haar fibromyalgie is ze sowieso al sneller uitgeput. Het logboek dat ze uit haar handtas haalt, staaft het pijnlijke verhaal. De hoeveelheid rode inkt valt me op – die getuigt van haar pijnschaal en de uitlokkers.

Hoewel ze frequent afspraken moet annuleren door haar klachten, tracht ze er zich toch over te zetten. Ze probeert de uitstapjes met vrienden toch vol te houden, omdat ze zich anders geïsoleerd voelt. Maar nadien moet ze het steeds enkele dagen bekopen. Op deze manier is het geen leven meer, geeft ze aan.

Ze is een dame die dapper doorzet in moeilijke omstandigheden, zoveel is duidelijk. Of ik van haar nog een extra inspanning mag vragen? Een waarbij ze me moet vertrouwen, want mijn behandelplan is verre van evident. Ze kijkt vertwijfeld, maar knikt. Het lijkt alsof we beide beseffen dat er weinig opties zijn.

Ik stel haar een schema voor om haar slaapmedicatie af te bouwen. In ruil daarvoor starten we een traject met een enthousiaste bewegingscoach op. Zodat ze voldoende slaapdruk creëert, maar ook leert hoe ze activiteiten kan inplannen, spreiden en volhouden zonder zich te forceren. Een continue matige inspanning is duurzamer voor haar lichaam dan de pieken en dalen die ze vandaag ervaart. En oh ja, zou ze ook de lichtpuntjes in haar logboek willen bijhouden?

Ze lijkt niet helemaal te geloven dat dit zal helpen. Kwam ze tenslotte niet voor haar stemprobleem? Toch zie ik opeens een vastberaden blik in haar ogen. Pas op, bereid ik haar voor, de komende weken zullen niet de gemakkelijkste zijn.

Wanneer ik haar enkele weken later uit de wachtruimte roep, herken ik haar bijna niet meer. Opeens valt me de vrolijk gekleurde outfit en knallende bril op. Alsof haar opgetogen blik plots haar voorkomen accentueert. Ze blaakt van de levenslust en praat luid en opgewekt. Het plaatje lijkt te kloppen, want ook haar logboek heeft er plots een vrolijk oranje kleurtje bij. Het opschrijven van de positieve zaken herinnert haar eraan waarom ze blijft doorbijten. ‘Op deze manier wil ik nog tien jaar doorleven. Bedankt, dokter’, drukt ze me op het hart.

De spontane vrolijkheid buigt opeens om naar een serieuze mededeling. Waarom heeft ze zo lang deze slaapmedicatie voorgeschreven gekregen? Ze is zich gaan verdiepen in de nevenwerkingen en is zich te pletter geschrokken. Of ik geen stuk kan schrijven om anderen te overtuigen van een afbouwschema?