Beschadigd vertrouwen

Dr. Anouk Buelens-Terryn is huisarts in opleiding en schrijft over wat haar raakt.

Met een vastberaden stem spreekt ze me toe. Nee, er is geen mogelijkheid op een seksueel overdraagbare aandoening. Ze is gelukkig getrouwd en heeft met haar partner een monogame relatie gebaseerd op vertrouwen. Het zal wel zijn dat veel mensen er een geheime relatie op na houden, maar zij doen daar niet aan mee. Hierna kijkt ze me ietwat verbouwereerd aan.

Heb ik mijn vraag niet voorzichtig genoeg aangebracht? Ik excuseer me nogmaals voor het ongemakkelijke thema, maar ze onderbreekt me snel en benadrukt dat ze het apprecieert dat ik breder durf na te denken over haar aanhoudende plasklachten. Initieel dacht ze die te herkennen als een blaasontsteking waar ze wel vaker last van heeft, maar de antibiotica die ze van de huisarts van wacht kreeg schijnt dit keer niet te werken. Ook een poging om de klachten met een andere soort antibiotica te behandelen, blijkt nergens op uit te draaien.

Is het dan wel een blaasontsteking? De laatste laboratoriumcontrole laat ons vermoeden van niet. En aangezien een SOA de symptomen van een blaasontsteking kan imiteren, besluiten we dat het wel nuttig is om het zekerheidshalve te onderzoeken. “De testen zullen negatief terugkomen, hoor. Zoek je tegen de volgende consultatie dan op wat er nog als mogelijke oorzaak kan zijn?”, grapt ze wanneer ze vertrekt.

Helaas heb ik toch slecht nieuws wanneer we enkele dagen later de uitslag bespreken. De chlamydiatesten zijn positief. Het duurt even voordat ze haar woorden terugvindt, om me dan meteen te overladen met vragen. Haar belangrijkste bekommernis is echter: betekent dit dat haar man is vreemdgegaan? Want zelf heeft ze de laatste vijfentwintig jaar enkel met hem het bed gedeeld.

Eigenlijk kent ze het antwoord al en ik zie haar wereld voor mijn ogen instorten. Dat wordt een zwaar weekend, mompelt ze. Ook zij ziet immers dat ze het moeilijke gesprek thuis niet moet uitstellen. De behandeling dient namelijk best door hun tweeën gelijktijdig ingenomen te worden, omdat ze elkaar anders blijven herbesmetten. Haar partner maakt bovendien best ook zelf nog een afspraak bij zijn eigen huisarts voor zijn voorschrift.

Na het weekend zie ik haar opnieuw. Haar stille verdriet is omgeslagen in een luide woede. “Hij wist dat hij chlamydia had! Maar omdat hij zijn ontrouw niet durfde op te biechten, besloot hij te zwijgen!”, roept ze me toe nog voordat we de deur van mijn kabinet sluiten. Ze lijkt te schrikken van haar eigen volume en gaat stiller verder. Ze biecht op dat ze de signalen van zijn overspeligheid wel zag, maar weigerde te erkennen. En dat ze nu het meest van al gekwetst is door zijn gebrek aan respect voor haar gezondheid. “Hij vond condooms iets voor de jeugd en dacht dat hij op zijn leeftijd toch geen ziektes meer zou oplopen. Kun je je dat voorstellen? Ik zou beter de voorlichtingsboeken die we onze kinderen ooit cadeau gaven eens op zijn nachtkastje leggen!”

Ze is vooral gekwetst door zijn gebrek aan respect voor haar gezondheid.