Covid-patiënte Valérie Delcourt: ‘Drie jaar later staat mijn leven nog altijd op zijn kop’

Valérie Delcourt (50) raakte in 2020 besmet met covid. Vandaag is ze nog altijd niet aan het werk. Ze is chronisch vermoeid, heeft last van concentratiestoornissen, verdraagt amper sociale prikkels en is heel wat spiermassa kwijt. En dat hakt zwaar op haar leven in.

In oktober 2020 liep Valérie Delcourt, directrice van een Franstalig centrum voor leerlingbegeleiding, corona op. “Beroepshalve kwam ik vaak in scholen, ik denk dat ik het virus daar heb opgeraapt”, vertelt ze. Ze ondervond matige symptomen, maar haar hoest bleek hardnekkig. “Toen ik dacht dat ik genezen was, ben ik weer beginnen telewerken. Maar na twee, drie weken begon ik me ontzettend moe te voelen. Ik had moeite om me te concentreren. Op een dag in een Zoom-vergadering brak het koude zweet me uit en kreeg ik braakneigingen.”

Vanaf dan rijgt ze de doktersattesten van telkens twee weken ziekteverlof aan elkaar. Ze roept de hulp van haar oudste kinderen in om boodschappen te doen en het huishouden te beredderen, want zelf is ze niet langer in staat om de complexe planning van een nieuw samengesteld gezin met zes kinderen op zich te nemen. “Ik vroeg me af wat me overkwam. Ik ben op het internet gaan zoeken en botste op getuigenissen van mensen die exact hetzelfde meemaakten. Ik had het ‘geluk’ dat een van mijn vriendinnen, die ongeveer gelijktijdig besmet was geraakt, gelijkaardige symptomen had. We konden met elkaar praten over wat we voelden.”

Geen depressie

Een paar jaar eerder moest Valérie Delcourt al eens rust nemen na een burn-out, waar ze nadien uitstekend van herstelde. “Ik heb me lange tijd afgevraagd – en soms ook nu nog – of die burn-out opnieuw opspeelde dan wel of corona de boosdoener was.” Maar het team van dokter Tatiana Besse (hoofd klinische research, UVC Brugmann, Brussel) sterkte Valérie in haar aanvoelen dat covid wel degelijk iets heeft veranderd aan haar manier van functioneren. Dankzij scintigrafie konden onderzoekers van Brugmann aantonen dat specifieke hersenzones minder goed werken bij patiënten die lijden aan long covid. En het gaat daarbij om andere hersenzones dan bij een depressie, waar long-covidsymptomen soms aan doen denken.

Lege sociale batterijen

Valérie kent nu al bijna drie jaar ups en downs. Al stelt ze wel vast dat haar algemene toestand verslechtert. Niet alleen is ze volledig werk- onbekwaam, ze heeft ook moeite met de dagelijkse beslommeringen en met sociale activiteiten. “Er zijn heel wat dingen die ik niet meer kan. Genieten van een restaurantbezoek wanneer er te veel lawaai is bijvoorbeeld: speelt er achtergrondmuziek, dan probeer ik altijd zo ver mogelijk van de boxen te zitten”, licht ze toe. “En als we thuis een etentje geven, is er altijd wel een moment waarop ik me even moet afzonderen, omdat het me anders te veel wordt. De kinderen hebben inmiddels de gewoonte om te vragen of ik ‘beschikbaar’ ben als ze me willen spreken.”

Multitasken, iets waar veel vrouwen noodgedwongen bedreven in zijn, is voor Valérie niet meer weggelegd. “Telefoneren wanneer ik aan het koken ben, dat deed ik vroeger de hele tijd. Nu gaat het er totaal anders aan toe: als ik plan om een vriendin te bellen, bel ik die dag enkel die vriendin en niemand anders.” Ook lichamelijk voelt Valérie zich beperkt. “Voordien maakte ik geregeld fikse wandelingen van 15 km. Vandaag wandel ik een kort eindje langs het water. Ik ben heel wat spiermassa kwijt. Niet alleen omdat ik nu minder beweeg, maar omdat de viruspersistentie bij long covid bepaalde celmechanismen wijzigt.”

Energie doseren

Er bestaat vooralsnog geen behandeling tegen long covid, al doen klinische tests de hoop rijzen dat antivirale middelen of antilichamen uitkomst kunnen bieden. Op dit moment is Valérie het meest gebaat bij een neuropsychologische follow-up, die haar in staat stelt om haar energie beter te doseren, maar die haar ook leert omgaan met het feit dat ze nu impulsiever is dan vroeger en kampt met aandachtsstoornissen.

Al blijft Valérie, net zoals veel long-covidpatiënten, in alle richtingen zoeken. “Ik denk dat ik tot dusver al het mogelijke heb gedaan. Ik lette sowieso al op mijn voeding, maar nu eet ik suiker- en glutenvrij en zet ik veel groenten op het menu. Alles wat de ontstekingsreactie kan helpen terugdringen. Ik heb ook al shiatsu, nervus vagus stimulatie en voedingssupplementen geprobeerd. Niets van dat alles heeft tot nu toe veel opgeleverd, maar ik ga uit van het principe dat ik er zonder die dingen misschien nog slechter aan toe zou zijn.”

Wat haar momenteel het zwaarst valt? Dat ze de job die ze zo graag deed niet meer kan uitoefenen. “Ik zou best willen werken. Geen doel meer hebben vind ik heel lastig. En door de hele tijd thuis te zitten word ik op den duur allergisch aan mijn eigen huis.”