“De dag van mijn transplantatie is mijn tweede verjaardag”

Van de ene dag op de andere verzeilde Erwin Cosijns (61) in een medische thriller die uitmondde in een levensreddende levertransplantatie. “Elke dag dank ik mijn donor door zo goed mogelijk voor die lever te zorgen.”

“Er leek geen vuiltje aan de lucht toen ik op een zaterdagvoormiddag bij het opstaan compleet onverwacht in een coma belandde. Vergevorderde leverkanker waarvoor geen behandeling meer mogelijk was, luidde de keiharde diagnose. Omdat door een lever geen zenuwbanen lopen, had ik nooit klachten ondervonden. Mijn enige hoop op genezing was een levertransplantatie, die er best zo snel mogelijk zou komen.”

Zero alcohol

“De start van zo’n transplantatieverhaal is al meteen erg stresserend. Om in aanmerking te komen moest ik grondig gescreend worden in het UZ Gent. Alleen als ik – op mijn lever na – volledig in orde was, kon het traject opgestart worden. Er hoort ook een psychologisch onderzoek bij om onder meer na te gaan of je voor de rest van je dagen de discipline kan opbrengen zo gezond mogelijk te leven en klokvast je medicatie te nemen. Het betekent ook nooit nog een druppel alcohol, wat voor mij als niet-drinker geen probleem was, maar ook stoppen met roken, wat me meteen is gelukt. Na een week bang afwachten, kreeg ik groen licht. Intussen ging mijn gezondheid snel achteruit. Ik voelde gewoon dat ik stilletjes aan het sterven was.”

Nieuwe verjaardag

“Na amper 10 dagen rinkelde de telefoon al met de aankondiging van een donorlever. Ik lag al klaar op de operatietafel toen de chirurg meldde dat het orgaan toch niet optimaal was. Amper een dag later volgde een nieuwe kans maar weer werd lastminute alles afgeblazen. In geen tijd belandde ik nadien in het ziekenhuis omdat mijn toestand zo verslechterde. Met nieuwjaar gaf de dokter me nog hooguit drie maanden. En jawel, amper enkele dagen later bleek er een donorlever beschikbaar en dit keer kon de transplantatie eindelijk wel doorgaan. Ik heb nog afscheid kunnen nemen van mijn vrouw en dochter want er is bij zo’n ingreep altijd een kans dat het nieuwe orgaan niet ‘opgestart’ raakt en je de operatie niet overleeft. Die 6de januari vier ik sindsdien als mijn tweede verjaardag. Onder lotgenoten grappen we daar wel eens over dat we bijna aan ‘onze plechtige communie zitten’ want iedereen telt daar zijn leeftijd vanaf die transplantatie.”

Schuldgevoel

“Waar ik me lange tijd schuldig om voelde, was de gedachte dat er een ander mens moest sterven voor mij. Door gesprekken met de psychologe en nabestaanden van donoren heb ik ingezien dat zo’n overlijden volledig losstaat van mij. Leven met een donororgaan voelt wel echt anders. Dat orgaan is mijn beste vriend geworden maar tegelijk besef en voel ik dat het niet van mij is.”
Na een zware fysieke revalidatie werd zijn leven nooit meer zoals vroeger. “Buitenstaanders gaan ervan uit dat je leven weer op de rails staat terwijl er zoveel verandert. Elke dag op exact dezelfde tijdstippen moet ik mijn immunosuppressiva slikken om afstoting te voorkomen. Een half uur te laat en dat proces kan al op gang komen! Door die verlaagde immuniteit ben ik continu alert voor infecties en levenslang moet ik regelmatig een waslijst aan controles doorlopen die soms voor onaangename verrassingen zorgen. Zo ontdekte mijn dokter enkele jaren terug plots dat mijn lichaam de donorlever begon af te stoten. Een stevige cortisonekuur kon op het nippertje erger voorkomen maar sindsdien zit de schirk erin.”

Diabetes

“Net als veel lotgenoten liep ik door de transplantatie ook diabetes op waardoor ik nu heel erg op mijn voeding let en zo’n 100 km per week wandel. Intussen raakte ik al 20 kg kwijt en leef ik veel bewuster dan vroeger. Sinds de transplantatie en alle complicaties die ik heb beleefd, kan ik prima relativeren. Ik besef heel goed dat ik dankzij de donor al ruim zes jaar in extra tijd leef! Elke nieuwe dag ben ik simpelweg tevreden dat ik mag opstaan.” ●

Meer info over de lotgenotengroep levertransplantatiepatiënten: hepatogent.be