Jarenlang beperkte migraine de leefwereld van Sandy Leysen (49). De weinig energie die restte, ging naar haar gezin en job.
Van jongs af aan was ik al overgevoelig voor prikkels. Pas na mijn eerste bevalling leidde dat tot hevige en langdurige hoofdpijnaanvallen. Omdat die aanhielden, kwam ik uiteindelijk bij een neuroloog terecht, die snel de juiste diagnose stelde. Nadien belandde ik in een sukkelstraatje, met periodes waarin het beter ging dankzij preventieve medicatie, gevolgd door opstoten waarbij geneesmiddelen veel minder effect hadden. Uit wanhoop heb ik wel eens geëxperimenteerd met pijnstillers. En dat is geen goed idee, want zo hou je de migraine nog meer in stand.
Na een poos doken er ook visuele symptomen op, zoals vlekken of plots wazig zien. Heel beangstigend en akelig. Al die tijd paste ik mijn leven zo goed mogelijk aan. Mijn kinderen zagen me soms compleet uitgeteld urenlang op de zetel liggen tijdens een aanval. Dan stelde ik hen altijd gerust. Eens de aanval voorbij, was ik er weer 100% voor hen. Met ouder worden, kwamen de aanvallen frequenter en vaker tijdens de nacht. Dan moest ik opstaan, medicatie nemen en met een ijszak op het hoofd liggen wachten tot het beter ging. Als een zombie begon ik dan aan mijn dag. Dat woog op mijn werk als schoonheidsspecialiste. Soms moest ik klanten afbellen en niet iedereen toonde daar begrip voor. In het woon-zorgcentrum waar ik pedicure ben, kon ik dat oplossen door halve dagen te werken, maar professioneel iets opbouwen was lastig door die onvoorspelbare aanvallen.
Vandaag ben ik heel open over mijn migraine, maar dat was niet altijd zo. Omdat dit geen levensbedreigende ziekte is, heb ik mijn pijn vaak weggestopt. Wie het niet heeft, kan zich moeilijk voorstellen wat het is om met zo’n pijnlijk brein te leven.
Hoe groot de grip van migraine op mijn leven was, realiseer ik me pas sinds kort, nu ik dankzij nieuwe medicatie bijna aanvalsvrij ben. Via de lotgenotengroep Hoofd-Stuk hoorde ik over een studie waarvoor ik in aanmerking kwam. De resultaten zijn voor mij spectaculair. Alles gaat beter. Voor het eerst in tien jaar kan ik ’s avonds weer met de auto rij- den, omdat ik opnieuw de kleuren van de verkeerslichten kan onderscheiden. Migraine heeft me angstig en depressief gemaakt, besef ik nu. Maar mijn leven is veranderd. Alleen de angst is gebleven. Voorlopig durf ik nog niet uit mijn comfortzone te treden. Stap voor stap werk ik eraan. Opnieuw op reis? Dat zal hopelijk weer lukken.”
