Vrouwen openhartig over ‘hun’ kanker

Mania Van der Cam (51 ) kreeg twee jaar geleden borstkanker

Vandaag is kanker bespreekbaar, maar toch ontbreekt het nog aan informatie. Als het je overkomt, merk je pas dat er nog zoveel is waar je vooraf nooit iets over hoort. Op allerlei vlakken. Wanneer ik nu bloed laat prikken, is het echt speuren naar een geschikte ader, terwijl die voorheen top waren. Ook mijn gehoor en gezichtsvermogen zijn erop achteruitgegaan, terwijl mijn smaak en reukzin zijn aangescherpt. Mijn kortetermijngeheugen laat het vaker afweten, mijn haar en wimpers vallen meer uit en mijn nagels zijn brozer geworden.

Mijn kankerverhaal begon tijdens een citytrip. In de felverlichte hotelspiegel zag ik plots een plooi aan de zijkant van mijn borst, alsof mijn behabandje daar een afdruk had nagelaten. Toen die afdruk dagen onveranderd bleef, voelde ik instinctief dat er iets niet klopte. Nochtans was mijn screeningsmammografie geruststellend. In mijn borst werden acht tumoren gevonden en ook mijn oksel was aangetast. Geen week later had ik al een amputatie achter de rug.

Achteraf hoorde ik dat ik geen uitzondering ben. Bepaalde tumoren blijven onzichtbaar bij een standaard screening. Nadien volgde de mallemolen van chemo en bestralingen. Aan die laatste hield ik ernstige brandwonden over. De dokters overwogen te stoppen, maar dat heb ik geweigerd. Dankzij mijn man die als kok gewend is om met zware brandwonden om te gaan, is dat gelukt. Op het dieptepunt van mijn ziekte heeft hij me ten huwelijk gevraagd. Ik wilde pas trouwen na mijn borstreconstructie. Afgelopen zomer was het zover. De reconstructie met eigen buikweefsel verliep minder vlot. Het eerste resultaat was niet zoals verwacht en er volgde een tweede ingreep.

Uit mijn ervaring is Share4life ontstaan, waarmee we fotoshoots organiseren. Straf wat zo’n fotoreportage met je doet. Vanuit het besef ‘ik heb dat hier overleefd’, voel ik mij vandaag een veel mooiere vrouw dan vroeger.

Jasmine Sellier (64) kreeg vorig jaar rectale kanker

Laat een endoscopie nemen, kreeg ik als advies na een afwijkend resultaat bij het bevolkingsonderzoek darmkanker. Ik stond aan de vooravond van een groot kunstproject en stelde dat onderzoek uit tot na de vernissage. Aan een kankerdiagnose had ik mij niet verwacht. Ik had een eerder uitzonderlijke tumor van al 10cm maar met de prognose zat het goed: tussen 75 en 95% kans op overleving. Alleen dat laatste cijfer heb ik onthouden. Veel tijd om met artsen te overleggen over een leven na kanker was er niet. Ik belandde in een maalstroom van agressieve medische behandelingen. Het vooruitzicht dat ik me maandenlang ziek en uitgeput zou voelen, bracht me op het idee om voor mezelf een projectje te creëren. Via Facebook lanceerde ik een oproep voor restjes wol om sjaals en mutsen te breien. Dat gaf mij veel voldoening en bleek het begin van een pak nieuwe vriendschappen.

Na die intense behandeling volgde een oorverdovende stilte. Pas dan drong het door hoe ziek ik eigenlijk was en vond ik tijd voor reflectie. Ik heb toen een mentaal testament opgemaakt van mijn leven: ik heb alles opgesomd waarvoor ik dankbaar ben en losgelaten wat niet gelukt is.

Mijn conditie was intussen tot zero herleid. De eerste revalidatiesessie moesten ze mij van de hometrainer tillen, maar na drie weken kon ik er al zelf naartoe fietsen. Daar ontmoette ik lotgenoten. Overwegend borstkankerpatiënten maar hun zorgen lagen vaak ver van de mijne. Aan mij zie je uiterlijk niets, maar door de bestraling is mijn hele schaamstreek en vagina aangetast. Met tijdelijke incontinentie tot gevolg.

Stilaan pik ik de draad van mijn werk als beeldend kunstenaar weer op. Helemaal genezen ben ik nog niet. Maar ik heb een doel nodig, zoals een volgende tentoonstelling. Tijdens mijn kanker waren al die doelen weggevallen. Dat oeverloos zijn, vond ik het moeilijkst.

Claire De Coster (71) kreeg 30 jaar geleden eierstokkanker

Ik ging onder het mes voor een onschuldige cyste op een eileider en ontwaakte met de boodschap dat ik kanker had. Bovendien bleek ook de andere eileider aangetast en waren er uitzaaiingen. Veertig jaar was ik, met twee jonge kinderen en een fijne baan als leerkracht. De bodem onder mijn bestaan werd weggeslagen. Ik was zo van de kaart, dat ik mijn testament begon op te stellen, overtuigd dat ik dit niet zou overleven. In mijn hoofd zocht ik zelfs een nieuwe moeder voor mijn kinderen.

Er volgde een operatie waarbij zowel de baarmoeder als de eileiders werden verwijderd, gevolgd door loodzware chemo. Voor mijn kinderen hield ik mijn ziekte verborgen. Ik vond hen te jong om hen ermee te confronteren. Kanker was toen nog vaak synoniem met doodgaan. Op steun van mijn toenmalige man kon ik niet rekenen. Maar er waren gelukkig vriendinnen die bij mij bleven tijdens die ellendige chemokuren. Toen ik eindelijk kankervrij werd bevonden, volgde een zwart gat. De voorgaande maanden had ik mij sterk gehouden door mij te concentreren op mijn genezing. Ineens viel dat allemaal weg. Vrienden probeerden mij op te peppen. Hoe vaak kreeg ik niet te horen dat het leven na kanker veel meer betekenis kreeg. Maar uitgerekend dan besliste mijn man om een punt achter ons huwelijk te zetten. Een beslissing waarmee hij had gewacht tot mijn genezing. Een tweede klap om te verwerken. Achteraf bekeken moet ik beseft hebben dat mijn relatie niet goed zat, maar toen zag ik dat niet. Stap voor stap ben ik dat te boven gekomen en enkele jaren later vond ik opnieuw liefdesgeluk bij mijn huidige echtgenoot.

Nog steeds ben ik enorm alert voor de minste verandering van mijn lichaam: keelpijn, bijwerkingen van medicatie, en de angst bekruipt me. Wat mij nog het meest kwelt, is de vraag waarom ik kanker kreeg, terwijl ik altijd op mijn gezondheid lette. Misschien kwam het omdat ik mij toen niet echt gelukkig voelde, te veel opkropte?

Claire Tillekaerts (62) kreeg 15 jaar geleden borstkanker

Ik heb altijd open kaart gespeeld over mijn ziekte, al was dat 15 jaar geleden niet evident. Toen mijn haar uitviel, heb ik evenmin een pruik gedragen. Niet uit principe, gewoon omdat ik me niet goed voel bij te gekunstelde dingen. Ik zou mezelf niet meer zijn. Toen ik destijds iets ongewoons in mijn borst voelde, was ik eigenlijk niet gealarmeerd. Ik ging ervan uit dat het de zoveelste onschuldige cyste was. Kanker kwam totaal niet bij me op. Acht maanden heb ik er over gedaan om een afspraak te maken en toen kwam een tumor van 2,2cm aan het licht.

Gedurende die hele behandeling ben ik blijven werken. Alleen de week dat ik chemo kreeg, nam ik vrij. Een bewuste keuze omdat ik er erg tegenop zag om thuis te zitten kniezen. Achteraf bekeken misschien niet de slimste zet, maar toen heeft het mij wel geholpen. Ik ben heel jong weduwe geworden. Toen ik als alleenstaande moeder met twee jonge dochters kanker kreeg, was ik vooral bezorgd om hun situatie. De gedachte dat ik mijn kinderen zonder moeder zou achterlaten, daar had ik het wel lastig mee. Mijn dochters wisten dat ik kanker had, maar over de risico’s en de behandeling heb ik met hen toen niet gesproken. Pas jaren later hebben ze mij toevertrouwd hoe erg zij dat toen vonden. Ik stopte me telkens weg wanneer ik misselijk werd. Zij vonden het jammer dat ik dat niet met hen deelde.

Voor mijzelf heeft die kanker niets fundamenteel veranderd. Ik ben van nature pragmatisch en zo ben ik ook met mijn ziekte omgegaan. Ik zeg niet dat het de ideale aanpak is, maar het is hoe ik in elkaar zit. Ik ben ook blijven verder leven zoals voorheen, wat misschien niet zo verstandig was. Zo ben ik blijven roken en hard blijven doorwerken, terwijl mijn lichaam rust vroeg. Daardoor heeft mijn herstel langer geduurd, maar als alleenstaande ouder had ik geen andere optie. Ik ga op jaarlijkse controle met een positieve ingesteldheid:ik zie wel wat het wordt.

Greet De Leenheer (72) kreeg twee maal borstkanker

Twee keer heeft kanker mijn leven overhoopgehaald, op twee verschillende manieren. Die eerste keer op mijn 50ste was ik een en al strijdlust. Van mijn borsten zou die kanker geen kaas met gaatjes maken. Geen halfslachtige oplossing, maar een volledige amputatie van mijn borst. Alleen zó wist ik zeker dat ik de kanker ook uit mijn hoofd zou kunnen verdrijven. Jezelf terugzien na zo’n ingreep is best confronterend. Waar voorheen mijn borst zat, tekende zich nu een rits af. Toch zag ik het nadien helemaal zitten.

Het echte drama moest toen nog volgen. De dag na mijn ziekenhuisontslag kwam mijn partner langs. Ik kreeg koudweg te horen dat hij bij mij wegging. Want mij verminkt zien, dat kon hij niet aan. Ik ben toen in een diepe depressie getuimeld. Niet de miserie van de behandeling heeft me geveld, maar het gevoel afgeschreven te worden omdat ik een borst minder had. Ik voelde me vernederd en verdrietig. Met de hulp van een psycholoog ben ik uit dat dal geklauterd. Dergelijke mentale opdoffer is ook een onderdeel van het kankerverhaal. Toen er acht jaar later een gezwel in mijn andere borst opdook, was het eerste wat ik dacht: gelukkig ben ik nu van niemand afhankelijk. Mijn herstel liep veel vlotter zonder emotionele blessures.

Jammer genoeg liep het compleet mis met de borstreconstructie met eigen weefsel. Ik was een stuk van mijn bips kwijt en de huid van mijn borst kleurde zwart. Mijn eerste kanker heeft mij mentaal gesloopt, nu kreeg ik het fysiek zwaar te verduren. Nadien volgde nog een reeks ingrepen, met wisselend succes, om mijn borsten te herstellen. Mijn ervaring heeft me wel geleerd dat je je als patiënt goed moet informeren en tweede opinies moet durven vragen. Als de ziekte iets veranderd heeft, dan wel dat ik nog sterker in mijn schoenen sta. Ik aanvaard niet meer zomaar alles wat artsen voorstellen, ik durf de dingen in vraag te stellen.”