Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.
Het magazine was geen lang leven beschoren, de koppels die er werden gevormd wel. Op deze jonge redactie van grotendeels dertigers, hebben drie koppels, dus zes mensen, of een derde van de werkvloer, voor altijd het huwelijksgeluk gevonden, in goede en kwade dagen. Drie koppels, waaronder het mijne. Ik, de journaliste die maatschappelijke artikels schreef. Hij, de adjunct-hoofdredacteur die de artikels van anderen superviseerde. Hij was dus hoger in rang dan ik. Volgens de huidige norm had hij ontslagen moeten worden. Op verdenking dat hij zijn gezag misbruikte om een onschuldige brunette in de val te lokken.
Ontslagen worden, is wat in november laatstleden de CEO van McDonald’s overkwam, omdat hij een relatie had met een medewerkster, en dat met wederzijdse toestemming. Ontslag, dat is ook waar een democratisch parlementslid uit Californië toe gedwongen werd, omdat ze een seksuele relatie had met een ondergeschikte en voordien met een lid van haar campagneteam.
Dichter bij huis, verbieden almaar meer bedrijven liefdesrelaties op het werk, zonder enige nuance, zelfs bij collega’s die hiërarchisch gelijk zijn. Reden voor dat alles: de strijd aanbinden met seksuele intimidatie. Die er wel degelijk is, laat dat duidelijk zijn. En waar zonder pardon tegen moet worden opgetreden, dat stelt niemand in vraag. Maar laten we er potverdorie geen potje van maken en #MeToo schreeuwen waar enkel liefde in het spel is, en roze hartjes en losgeslagen hormonen.
Want waar vind je anders nog een verwante ziel, nu de dorpscafés zijn verdwenen, nu de files je elke goesting ontnemen behalve die van eindelijk thuis te willen zijn, nu we worden overspoeld door fitnessclubs waar iedereen zich op zijn eigen spierbundels focust? Het werk! Jawel! Trouwens, artsen trouwen al lang met artsen, notarissen met notarissen, professoren met professoren, medische beroepen met medische beroepen, bakkerinnen met patissiers. En dat is maar normaal ook. Op het werk ben je acht uur per dag. Je frequenteert er mensen die dezelfde interesses delen, wordt er dag in dag uit geconfronteerd met hun karaktertrekken en hun tegenstrijdigheden. Kan je je een betere voorhuwelijkse test voorstellen?
Studies hebben onder meer aangetoond dat verliefde werknemers productiever zijn dan ooit. Dat was allicht ook zo bij Pierre en Marie Curie. Hun harten sloegen op hol terwijl ze zich samen over de lastigste fysicaproblemen bogen. En alsof dat niet volstond, hebben ze samen de geneeskunde op haar kop gezet en tal van levens gered. Wat hen een Nobelprijs heeft opgeleverd (zelfs twee Nobelprijzen voor haar) en de eer in het Pantheon te worden begraven, op postzegels en bankbiljetten te prijken, hun naam te geven aan scholen, musea, metrostations en lanen. Stel je voor dat iemand had gezegd: ‘Pierre, daar willen we hier niet van weten. Eruit!’
