Een pup als cadeau

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Het enige sociale netwerk dat ik volg, is Instagram. Voor de inspiratie. Op een dag moet ik eens blijven kijken zijn naar iets anders dan mooie looks en kledij. En helaas was dat een video van een schattige puppy. De app weet nu dat ik behalve van allerlei soorten kleren, ook van hondachtigen hou. En dus toont hij mij, tussen de schoenen van dit seizoen en de handtassen van het volgende seizoen door, foto’s van teckels, boxers, dalmatiërs, cockers, jack russels, sint-bernards of chihuahua’s … Een hele encyclopedie aan honden. Met een lichte voorkeur voor goudkleurige labradors. Puppy’s.

Ik zoek geen excuses, maar wie zou er niet smelten en klikken? En zo het algoritme activeren. En dus krijg ik nog meer labradorpups te zien in mijn feed. Ach, zeg ik tegen mezelf met een vergevingsgezindheid die ik een kind nog niet zou gunnen, van één keer per dag vertederd worden door puppy’s die dollen in (modder)plassen, gaat mijn brein heus niet verschrompelen. Ik geef me gewonnen!

Dat hele gedoe heeft me nochtans flink op de zenuwen gewerkt tijdens de eindejaarsperiode, met die korte filmpjes die altijd hetzelfde patroon volgen. Mevrouw/meneer/grootmoeder/de kleinkinderen zitten in een zetel in de woonkamer/keuken/slaapkamer. Komt een gezinslid/vriend/geliefde met een groot pak, versierd met een enorme strik met kerstmotiefjes op. De ontvanger neemt het nerveus aan, en bevrijdt een puppy (vaak een goudkleurige labradorpup, op zijn beurt versierd met een kerststrik). De gelukkige krijger huilt van emotie, soms gaat hij zelfs hysterisch, ongecontroleerd snikken. Iedereen in tranen van geluk. Hetzelfde met moederdag, vaderdag … Een tranenvloed.

Mijn eerste gedachte is dan: dat arme diertje, dat zijn moeder en zijn vertrouwde omgeving heeft moeten verlaten om hier, dooreengeschud in een donkere doos, verwelkomd te worden met uitzinnig gegil. Meteen daarna denk ik: nee, je geeft geen hond of eender welk dier cadeau, zelfs al zou die persoon dat graag willen. Een hond, dat is een verantwoordelijkheid en een engagement voor het leven (zijn leven, dat meer dan tien jaar duurt). En het is een wederzijdse keuze. Het is geen mixer die je kan terugbrengen naar de winkel als de kleur je niet aanstaat.

Mijn derde gedachte: na de eindejaarsfeesten is het al snel paasvakantie (of hoe dat tegenwoordig ook heet), en vervolgens grote vakantie. De pup is gegroeid. Met zijn kwispelende staart (zijn manier om blijdschap te tonen) heeft hij een vaas omgestoten. De dierenarts en het voer kosten een fortuin. Je moet dat uitlaten, ook als het regent. En het vakantiedomein laat geen honden toe. Daar gaat het mis. De ‘verrassingspuppy’ gaat naar het dierenasiel of wordt ‘vergeten’ langs de autostrade. Een hond als geschenk? Da’s een no-go!

Al zou ik bijna een uitzondering willen maken voor M., 84 jaar, die door een asiel ‘te oud’ werd bevonden om een kat te adopteren. “Want mevrouw kan elk moment sterven.” Dat is voor iedereen het geval, laat ons eerlijk zijn. Het argument dat haar dochter voor de kat zou zorgen in geval van problemen, viel op een koude steen. Wat een hondenleven! ●