Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.
Julia Marina Free haalt een zelden besproken en ambitieus onderwerp aan. De fotograaf en regisseur maakt een docuserie en podcast over lesbische koppels van 65 en ouder. Gay&Grey. Homoseksueel en oud. Hoe hebben deze vrouwen hun seksuele geaardheid ervaren in een tijd dat dit nog niet geaccepteerd werd? Hoe zijn ze erin geslaagd om hun relatie te laten standhouden? Er zijn natuurlijk evenveel levensverhalen en -paden als individuen. Ik kijk ernaar uit om te luisteren naar deze persoonlijke getuigenissen die deel uitmaken van de geschiedenis, en die bewaard moeten worden.
Waardig ouder worden moet een onvoorwaardelijk recht zijn voor
iedereen.
Ook al is homofobie nog lang niet dood, je kan je de vraag stellen of gay zijn vandaag de dag nog een issue is. De media overspoelen ons met mensen die openlijk homoseksueel zijn; op straat lopen meisjes hand in hand; in films zoenen meisjes met elkaar; wereldsterren uiten zich als homostel … Het probleem is dat men ervan uitgaat dat dit het domein is van de jeugd. Maar wat als een koppel ouder wordt? Niet iedereen is Yves Saint Laurent en Pierre Bergé …
Het personeel zou moeten getraind worden om iedereen welkom te heten. En woon-zorgcentra moeten zich – in het belang van ons allemaal – ook serieus buigen over het concept intimiteit in een wereld waarin de deuren geen sleutel hebben en waar de verpleging op elk moment je kamer kan binnenvallen, ook ’s nachts. De bewoners zijn niet aseksueel door hun leeftijd en ze hebben recht op een plek waar ze zich in alle rust kunnen terugtrekken. In een periode waarin de grote babyboomgeneratie ouder wordt, wordt het hoog tijd om deze kwesties zonder taboe en zonder oogkleppen aan te pakken. Dit is niet nieuw. Waardig ouder worden is een onvoorwaardelijk recht voor iedereen.
Een aanrader: Secret Love, een Amerikaanse Netflix-documentaire, gedraaid tussen 2013 en 2018, die dit mooi illustreert. Gedurende zestig jaar hebben Terry en Pat, Canadezen die naar de Verenigde Staten verhuisden, hun relatie verborgen. Meer dan zestig jaar leugens. Ze noemden zich vriendinnen, nichten, huisgenoten, alvorens zich te outen … wat uiteindelijk geen deining veroorzaakte. De documentaire begint wanneer ze een woon-zorgcentrum bezoeken. Een moeilijk moment, want hoewel de afhankelijk hen geen keuze laat, zijn ze wel ongerust. Ze keren terug naar Canada waar ze een dubbele kamer krijgen in een gastvrije zorginstelling. En deze keer is er geen sprake van ‘nichten of huisgenoten’. Ze zijn wie ze zijn. Hun familie en vrienden zijn er allemaal bij om – eindelijk! – hun huwelijk te vieren. Pakkend.
