Sandra Kim: ‘Ik wil alleen maar zingen!’

Wie kunnen we in songfestivalmaand mei beter spreken dan zangeres Sandra Kim (48), de enige die ooit voor België de overwinning in de wacht sleepte? Dit jaar precies 35 geleden.

Herinner je 3 mei 1986, het Noorse Bergen. België wint voor het eerst het Eurovisiesongfestival dankzij een frêle meisje van 13 uit Luik. Anno 2021 is Sandra Kim, die met haar Vlaamse man in Heers woont, nog altijd zangeres. En wat voor één! Vraag dat maar aan de twee miljoen kijkers van het VTM-programma The Masked Singer. En ja, ze zingt nog altijd ‘J’aime la vie’, het nummer dat haar destijds de overwinning bezorgde.

Sinds The Masked Singer sta je opnieuw helemaal in de spotlights.

Het was een leuke ervaring. Maar ik wil toch verduidelijken dat ik al 35 jaar niets anders doe dan zingen. Tot de coronacrisis stond ik letterlijk in de spotlights, op het podium. Maar ik begrijp wat je bedoelt, ik kom niet altijd op televisie, ik zoek dat niet op. Het is wel leuk dat ik sinds het programma veel berichten krijg van jonge mensen en kinderen die nog niet geboren waren toen ik aan het Eurovisiesongfestival deelnam.

Eurosong komt weer dichterbij. Volg je het nog elk jaar?

Ik moet wel, want elk jaar rond deze tijd word ik gecontacteerd door journalisten (lacht). Ik kijk er met plezier naar, maar hoe paradoxaal ook, eigenlijk is eurosongmuziek niet echt mijn ding. Zelfs van ‘J’aime la vie’ hield ik oorspronkelijk niet zo, al vind ik het intussen best tof. Rock, varieté, het Franse chanson, Barbara Streisand, George Michael, Coldplay, dat is meer mijn smaak.

Maakt Hooverphonic, de Belgische inzending dit jaar, een goeie kans in Rotterdam?

Ik wil daar eigenlijk niet te veel over zeggen. Ik ben grote fan van Hooverphonic, maar ze hebben te weinig nagedacht over wat het Eurovisiesongfestival is. Er is natuurlijk geen magische formule, maar mensen verwachten wel iets aangenaams om naar te luisteren: strofe-refrein-strofe, met een mooie melodie.

Je bent nog altijd de enige Belgische winnares. Wat hebben we sindsdien verkeerd gedaan?

Ik weet het niet. Ik vind eigenlijk dat België bijna altijd goeie liedjes stuurt. Het probleem is dat het bij het songfestival soms ook om vriendjespolitiek draait. Laura Tesoro, Kate Ryan, Loïc Nottet..., ze hadden allemaal een sterk nummer. We hoeven daar helemaal niet beschaamd over te zijn!

Je overwinning is dit jaar precies 35 jaar geleden. Hoe kijk je daar op terug?

Het is lang geleden natuurlijk. Maar ik ben nog altijd trots op die prestatie, het was toch de eerste overwinning voor België. Maar wanneer ik naar de beelden van toen kijk, zie ik een andere Sandra dan diegene die ik nu ben. Ik was nog een kind – amper 13,5 – dat op een goeie dag een cassetje naar de RTBF heeft gestuurd. Eigenlijk heb ik er gemengde gevoelens bij. Enerzijds is het songfestival een mooie herinnering. Aan de andere kant doet het mij ook pijn aan het hart, want die periode eiste psychologisch een zware tol. Op 2 mei 1986 was ik nog Sandra Caldarone. Op 3 mei werd ik voor heel België, Europa en daarbuiten Sandra Kim. Mijn overwinning haalde mijn leven volledig overhoop.

Een paar jaar geleden bracht je het boek uit ‘Had ik het geweten...’

Als ik geweten had wat de showbusiness was, dan had ik er zeker geen carrière in gemaakt. Want zelfs voor een winnares van het songfestival is het erg moeilijk met muziek een professionele loopbaan uit te bouwen. Pas op, ik zing ongelooflijk graag, dat is mijn passie. Maar ik hou niet van alles wat er mee samengaat, de public relations, de opofferingen. Eigenlijk wil ik alleen maar zingen!

Je hebt je songfestivaloverwinning wel eens een vergiftigd geschenk genoemd.

Inderdaad. Zonder het songfestival was ik wellicht teruggekeerd naar school, had ik gestudeerd en een ander beroep uitgeoefend. Ik droomde ervan airhostess te worden, veel te reizen. Ik zou in elk geval iets in het toerisme gedaan hebben.

Je hebt de school verlaten?

Na mijn overwinning in Bergen ben ik gestopt met de school en overgeschakeld op privéonderwijs. Het eerste jaar was waanzinnig. Ik moest overal in de wereld optreden, tot in Japan, en iedereen wilde mij ontmoeten: c’était la folie! Maar ik heb er nu wel spijt van dat ik de school zo vroeg verlaten heb. Het was als kind niet leuk om alleen thuis les te krijgen. Ik heb het contact met vrienden en de sfeer op school gemist. Eigenlijk is mijn jeugd me voor een stuk ontnomen. Maar ach, ik heb die gewoon later beleefd. Ik ben trouwens nog erg jong hoor (lacht) en ik probeer mij nog altijd maximaal te amuseren.

Je blijft voor altijd de jongste winnares ooit, want ondertussen is de minimumleeftijd opgetrokken naar 16. Vind je dat een goeie zaak?

Absoluut! Dertien is veel te jong. Je bent op die leeftijd helemaal niet voorbereid op wat op je afkomt. Ik weet dat veel kinderen ervan dromen zanger of zangeres te worden. Maar het is niet alleen glitter, glamour en spotlights. Ik zou het ouders dus zeker afraden. Eurosong for Kids: een slecht idee! Wat mij zwaar viel, was het alleen zijn. Want mijn ouders konden mij niet altijd vergezellen wanneer ik moest optreden, vaak in het buitenland. Al was het vele reizen wel een school voor het leven. Ik ben erg zelfstandig en onafhankelijk geworden. Ik neem mijn beslissingen altijd grotendeels alleen.

Wat je ook niet mag onderschatten voor een kind: het ene jaar ben je de grote ster, word je overal gevraagd. Maar het jaar daarna is er weer een andere winnaar en vallen heel wat dingen stil. Dan komt de schok. Misschien ben ik ook niet altijd omringd geweest door de juiste mensen. Met mijn ex-producer ben ik in een totale oorlog verzeild. Maar goed, ik leef niet in het verleden. Het is niet goed om te veel spijt te hebben. En ik heb natuurlijk ook veel kansen gehad en interessante mensen ontmoet. Maar een songfestivaloverwinning is niet noodzakelijk een ticket naar een vlekkeloze carrière.

Heb je ooit gedacht om toch nog voor die droom van stewardess te gaan?

Met het gezicht dat ik heb? Mensen kennen mij van Bastogne tot Oostende. Dus heb ik al snel besloten verder te gaan met zingen.

Zing je ‘J’aime la vie’ nog wel eens?

Wel eens? Altijd, altijd... elk optreden! Mensen vragen er telkens weer naar. Ik roep dan altijd enkele toeschouwers op het podium en dan zingen we samen ‘J’aime la vie’. Da’s erg leuk. Het nummer hoort nu eenmaal bij mij.

Het is een erg optimistisch lied. Past de tekst bij je karakter?

Absoluut. Ik ben positief ingesteld, van nature optimistisch. Aan de andere kant blijf ik erg onzeker. Als ik een voorstel krijg, zeg ik in eerste instantie vaak nee. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik erg perfectionistisch ben en nog altijd bang om af te gaan, mensen teleur te stellen. Zonder pretentieus te zijn: ik weet wat ik waard ben, wat ik kan en ik wil niet onder die lat gaan. Ik moet dus altijd op mezelf inpraten om op een aanbod in te gaan.

De cultuur- en muziekwereld heeft het hard te verduren door Covid-19. Hoe is het voor jou?

Ik ben gelukkig blijven werken. Sinds The Masked Singer heb ik reclamecampagnes en televisiewerk gedaan. Ik ben ook altijd doorgegaan met livestreamconcerten. Al heb ik er schoon genoeg van, net als iedereen, maar we hebben geen keuze. Wat ik het meeste mis, is het contact met mensen, met het publiek. Uiteraard hou ik van de mensen in mijn bubbel, maar als Italiaanse heb ik erg veel nood aan lichamelijk contact. Mijn ouders wonen nog altijd in de buurt van Luik. En ik mis het enorm mijn moeder in de armen te kunnen nemen. Nu kan ik alleen mijn man knuffelen. Niet dat dat niet fijn is, maar ik zou toch ook graag een keer iemand anders vastpakken. En op reis gaan! De grens over. Ik hou van België, maar ik heb er intussen werkelijk de kleinste uithoek van gezien. Mijn man en ik reizen normaal gezien veel en graag. We hebben geen kinderen en zijn dus vrij om op avontuur te trekken. Professioneel durf ik niet te veel te plannen. Wat dat betreft is het enige wat ik wil opnieuw op scène staan met de muzikanten. Dat is wat ik het liefste doe.