Walter Grootaers: ‘Goesting is de rode draad door mijn leven’

Met een soloplaat en een biografie blikt zanger Walter Grootaers (70 sinds 27 januari) zowel voor- als achteruit. De leverkanker liet hij achter zich, zijn stem is herstellende en de goesting om weer op podia te staan is groter dan ooit.

Zijn biografie ‘Geen zonde van de tijd’, die verscheen in september vorig jaar, leest als een tijdreis doorheen de muziek- en showbizzwereld van de sixties tot nu. Voor wie zijn wonderjaren ergens in die periode sleet, is het een feest van herkenning waarbij je dankzij Walters openhartigheid ook een eerlijke blik achter en naast de coulissen krijgt.

Nochtans hield je lange tijd de boot af om je biografie te schrijven. Wat heeft je over de brug gehaald?

Wie zit er op het verhaal van mijn leven te wachten, dacht ik altijd. Of ik maakte me ervan af met de boutade dat ik dat niet kon maken zolang mijn kinderen leefden. Toen de vraag opnieuw kwam en omdat ik 70 word, leek het me wel een uitgelezen moment om terug te blikken. Belangrijk voor mij was dat het een plezierig positief boek zou worden. In een biografie belicht je automatisch ook je relaties met anderen en ik wilde zeker geen mensen nodeloos kwetsen. Daar heeft uiteindelijk niemand een boodschap aan.

Je had dan ook een wonderlijk leven waarin De Kreuners een hoofdrol spelen. Intussen zijn jullie met 46 jaar op de teller veruit de langst bestaande Vlaamse rockband. Wat is jullie geheim?

Die chemie tussen ons is onverwoestbaar. Jean Blaute, onze producer, schreef ooit: ‘De prijs voor de meeste lachsalvo’s gaat zonder concurrentie naar De Kreuners. Niemand kan hen harder uitlachen dan zijzelf. Altijd is de sfeer super.’ Dat klopt helemaal. We zijn vrienden maar lopen elkaars deur niet plat. We zijn een band waarvan ieder lid daarbuiten ook zijn eigen leven leidt. Wel zijn we altijd op de hoogte van wat er bij iedereen speelt zodat we kunnen helpen waar nodig. Die zekerheid brengt zowel rust als energie.
Bovendien hebben we nooit van onze muziek kunnen leven. Geld is dan ook nooit onze drijfveer geweest. Iedereen had daarnaast ander werk, waardoor het spelplezier en de vriendschap primeert. Wij zijn trouwens een van de weinige bands waar alles netjes door vijf gedeeld wordt. Nieuwe nummers komen bij ons organisch tot stand waarbij tekst en melodie afwisselend op elkaar afgestemd worden tot er een song ontstaat. Voor mij is het dan ook logisch om die auteursrechten te verdelen. ‘Ne zanger is ne groep’ zong Wannes van de Velde en zo voel ik het ook. De enige andere groep die alle opbrengsten deelt is voor zover ik weet U2.

Over U2 gesproken. Jij was ooit de redder van de stem van wereldster Bono op Werchter?

Ik kreeg telefoon van Herman Schueremans. Bono was in paniek omdat hij zonder stem zat. Kan jij zo snel mogelijk je wondermiddeltje brengen? Dat was een mengsel van mijn dokter dat je moest opwarmen en de dampen inademen. Zijn stembanden kwamen weer los en het concert verliep vlekkeloos. Bono was me achteraf heel dankbaar. Maar enkele jaren voordien, toen wij vóór hen in Brussel optraden, verliep onze ontmoeting iets stroever. Wij waren altijd een vrolijke bende en ik maakte de woordspeling ‘Hi Bono we are the support act (het voorprogramma), you too (U2)?’ De rest van zijn band lag in een deuk, maar hij reageerde als een zuurpruim. Wellicht te gefocust. (lacht)

Is er een song die voor jou alles waar je voor staat samenvat?

Layla, het nummer over mijn oudste dochter dat ik schreef als ode aan mijn liefde voor haar. Na de scheiding kon ik haar maar kortstondig na school zien en met dit nummer wilde ik haar laten voelen hoeveel ze voor mij betekent. Hierin komen zowel de muzikale kracht van de band aan bod als een emotionele persoonlijke songtekst. Layla was 8 toen het uitkwam en toen vond ze het wat ‘raar’ maar nadien was ze er verrukt over. Luc De Vos van Gorki bewaarde deze songtekst steeds bij zich omdat hij dit als zijn groot voorbeeld beschouwde. Lange tijd dacht ik dat hij dat als grap bedoelde tot hij bij een ontmoeting het papiertje uit zijn portefeuille viste en zei: ‘Dat zal hier altijd blijven zitten.’

De rode draad door je leven is goesting. Leg uit?

Ik ben blij om vast te stellen dat er vroeger, nu en in de toekomst één rode draad is. Ik moet met goesting op dat podium staan of het werkt niet. Rond 2012 was ik dat kwijtgeraakt en dat was me nooit eerder overkomen. Bovendien viel dat samen met de middelbare schooltijd van mijn drie jongste kinderen, waardoor ik er meer als huisvader voor hen wilde zijn. Vandaar dat we toen enkele jaren gestopt zijn.

Tegelijk met je biografie lanceerde je een soloplaat met bewerkingen van bekende internationale nummers?

Dat idee is toevallig ontstaan toen ik tijdens de lockdowns enorm getroffen was doordat zoveel mensen stierven zonder afscheid te kunnen nemen. Zo ben ik de afscheidsplaat van Warren Zevon beginnen te vertalen als troost voor de coronaslachtoffers. Met gitarist Axl Peleman heb ik dat opgenomen en zo heeft zich dat stilaan ontrold. Net voor mijn stem het begaf heb ik zo’n acht zelf bewerkte nummers ingezongen. Samen met een rist topmuzikanten die allemaal wilden meewerken, hebben we nadien de muziek opgenomen.”

Je fietst ook niet om tegenslagen heen zoals je scheiding en recent leverkanker. Telkens valt je optimisme op. Hoe doe je dat?

“Mijn vrienden grappen dat ik als kind in een vat optimisme ben gevallen. Ik slaag er altijd vrij snel in om de positieve kant te zien. Dat zit blijkbaar wat in ons DNA. Ik ben er ook van overtuigd dat die houding invloed heeft op je ziekte. Dat heb ik gemerkt bij mijn jongere broer Ronald die begin jaren 90 aids opliep maar die mee dankzij zijn optimistische kijk goed op de behandeling reageerde. Toen bij mij leverkanker werd vastgesteld, was ik drie dagen van de kaart. Zodra ik wist dat er een mogelijkheid bestond om te genezen, ben ik er vol in gaan geloven. De immunotherapie sloeg gelukkig direct aan.
De leverkanker is bij toeval ontdekt tijdens een onderzoek omdat ik pijn voelde bij het slapen op mijn zij. De scan toonde een tumor van 12 cm. Toen de prof de geschiedenis van mijn beeldvorming opvroeg, bleek dat dat gezwel er al zat toen ik 4 jaar eerder met covid in het ziekenhuis was beland. Het was toen niet opgemerkt maar ik neem niemand iets kwalijk. Het is wat het is.”

Leverkanker wordt geassocieerd met sloten alcohol en een liederlijk leven terwijl jij amper dronk?

Omdat ik een sfeermaker ben had ik onterecht die reputatie terwijl ik in heel mijn leven hooguit 10 pinten heb gedronken. Ik had het niet nodig en bovendien verdraag ik alcohol amper. Voor een optreden ging er wel eens een cola met een scheutje Bacardi in en vooral van dat eerste heb ik sloten naar binnen gewerkt. (lacht) Maar van leververvetting was er amper sprake en sinds de kanker ben ik er nog bewuster mee bezig. Om de zes maanden ga ik op controle en ik wil er alles aan doen om dat zo te houden.

Je stem kreeg het wel zwaar te verduren door de kankerbehandeling?

De immunotherapie werkte uitdrogend op de stembanden waardoor die aangetast raakten. Wat voor een zanger natuurlijk frustrerend is. Onder begeleiding van een stemcoach timmer ik intensief aan de revalidatie en elke maand voel ik dat het beter klinkt.

Je hebt ook weer goesting om opnieuw op te treden. Gaat het lukken deze zomer?

Ik twijfel omdat ik vrees dat het voor mijn stem nog te vroeg is om al op festivals te gaan spelen. Binnenkort hakken we de knoop door maar het maakt me niet uit of het nu 2025 of 2026 wordt. Dat is het voordeel van ouder worden: dat ik nog beter kan relativeren. In de muziekwereld is het niet moeilijk om je blauw te ergeren aan de manipulaties achter de schermen maar ik kan dat perfect loslaten.
Met mijn leeftijd heb ik geen enkel probleem. Het brengt me net meer rust en tijd. Mijn vrouw (Nicole Plas, eigenaar van productiehuis DOK1 Media) is 11 jaar jonger en ook zij begint stilaan te denken aan een ander leven, met meer ruimte om enkele grote reizen te maken samen met onze drie kinderen. Zij studeren nu elk in een andere stad maar hebben een hechte band. Zo hebben ze twee jaar met drie samengewoond op kot. Als vader vind ik het ontroerend om dat te zien. ●