Wat vliegt de tijd ...

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Ook al zegt het perspectief om die oude droom in vervulling te laten gaan me absoluut niks meer, toch blijf ik immosites afschuimen op zoek naar een appartement aan de kust. Om dat spelletje nog wat leuker te maken, heb ik een lijstje criteria, zoals de leeftijd van het gebouw. “Relatief nieuw, maar niet nieuw genoeg om 21% btw te betalen”, leek me redelijk. Dit appartement met twee kamers in een gebouw uit de jaren 90 had ik gevonden in een straat die wat aan een resort deed denken. Het voldeed aan alle criteria. Relatief nieuw dus. En toen begon ik te rekenen. De jaren 90, dat is dertig jaar geleden. Choquerend.

Elke dag luister ik in de auto naar een radiozender voor ‘jongeren’ waardoor ik op de hoogte blijf van de hedendaagse muziek, die ik overigens niet mis vind. Om 9 uur ’s morgens draaien ze platen uit de jaren 2000. Sommige songs herken ik, andere niet. En plotseling begin ik te rekenen: de jaren 2000, dat is een kwarteeuw geleden. Choquerend.

Op diezelfde zender is vaak een recent liedje te horen waarin Eddy de Pretto het over ‘de jaren 20’ heeft. Meteen gingen er beelden door mijn hoofd van kapsels à la Louise Brooks en van de Charleston. Ik heb het nummer een paar keer moeten horen om te beseffen dat 2024 ook de jaren 20 is. Choquerend.

Het is choquerend dat de tijd voorbijgaat en dat je er geen erg in hebt …

Na twee maanden waarin de tijd stilstaat en iedereen eropuit trekt, is september het echte begin van het jaar. Je pikt de draad weer op van het alledaagse leven en zijn vreselijke routine, af en toe onderbroken door een schokkende gebeurtenis, en je zegt bij jezelf: ongelooflijk hoe het voorbij is gevlogen, we hadden het niet eens in de gaten!

Herinneringen lijken zo dicht aan te schurken tegen het heden. Het is alsof het gisteren was, roep je uit op het trouwfeest van een neef die je dertig jaar geleden nog in je armen hield. En hoe ouder we worden, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. En zo komen we terecht in een lichaam dat 50 of 60 jaar of ouder is, met de ogen van iemand die nog altijd 15 is, of minder. Je zou denken dat het gezicht in de spiegel niet van ons is, het is een illusie!

Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te zijn gegaan. Waarom? Het antwoord is vervat in een simpele breukberekening: als je 7 jaar bent, heeft een jaar niet hetzelfde gewicht dan wanneer je 70 jaar bent. Onze hersenen zijn bovendien ontworpen om veranderingen te registeren. Kinderen, die onophoudelijk nieuwe ervaringen opdoen, absorberen talloze nieuwe beelden. Daardoor kunnen ze dagen van maanden onderscheiden. Naarmate we ouder worden en meer ervaring hebben, groeperen onze hersenen, die minder nieuwe beelden ontvangen, de weken die op elkaar lijken, waardoor de indruk ontstaat dat de tijd steeds korter wordt. De oplossing is om je hersenen te dwingen om alert te zijn.

Waar de tijd echter lang duurt, ook al zouden onze hersenen het als een routine kunnen beschouwen, dat is in die enerverende en nutteloze files. Je zou je kunnen afvragen of je er niet jonger op wordt door aan het Leonardkruispunt te passeren. Het kost niets om het te geloven … ●