Barbara (26): “Trouwen is bewust kiezen voor elkaar”

Barbara, woonde al vijf jaar samen met haar vriend François (26 jaar) toen ze beslisten om te trouwen. Het was dus geen impulsieve beslissing, eigenlijk hadden ze evengoed door kunnen gaan zoals ze bezig waren. Toch was er plots die drang naar dat tikkeltje meer. Voor François was het een verderzetten van een traditie. Hij komt uit een klassiek gezin. Zijn ouders zijn al jaren gelukkig getrouwd en dit mooie voorbeeld verdiende navolging. Voor Barbara was deze stap minder vanzelfsprekend. Logisch, zij komt uit een heel andere thuissituatie. Haar vader en moeder zijn nooit getrouwd geweest en gingen uit elkaar toen ze nog heel jong was. Later hadden ze beiden opnieuw (meer dan één) relatie. Ze heeft zich dus van jongs af aan moeten aanpassen. Dat ze uiteindelijk volmondig ja gezegd heeft tegen het huwelijk, heeft ook vooral daarmee te maken: de terugkeer naar dat stukje geborgenheid dat ze heeft gemist.

Barbara: “Het is misschien raar om vast te stellen, maar heel onze vriendenkring heeft gescheiden ouders en toch willen we allemaal trouwen. Ik denk dat we er allemaal behoefte aan hebben om iets stabiel op te bouwen. Niemand weet wat de toekomst brengt en geen enkele relatie is honderd procent zeker, maar ik vind dat je best wat inspanning mag doen voor je huwelijk. We leven in een tijd waarin niets gemakkelijk is, zeker niet als we naar de economische situatie kijken. Maar het is ook een tijd waarin mensen niet veel moeite doen voor hun relatie. Als kind van ouders die verschillende keren hun relatie verbraken, kan ik niet anders dan vaststellen dat het hen niet gelukkiger heeft gemaakt. Als ik dan denk aan mijn grootouders die hun hele leven samenbleven en nu al 60 jaar getrouwd zijn... ook zij hebben hoogtes en laagtes gekend, maar samen oud worden is mooi.”

“Pure romantiek? Ja, misschien... maar niet naïef. Ik zie ons huwelijk als een mooi engagement. Het maakt ons nog sterker als koppel. Het is een bewuste keuze voor elkaar. Want geef toe, uit elkaar gaan als gehuwd koppel is toch nog iets moeilijker dan als samenwoner. En voor ons pas geboren zoontje (Nathan, twee maanden oud) vind ik het een geruststellende gedachte dat zijn ouders getrouwd zijn. Misschien omdat het bij mij niet zo was.”

“Toen ik mijn ouders vertelde dat we gingen trouwen waren ze geen van beiden enthousiast. Trouwen? Waarom zou je dat doen? was hun eerste reactie. Ze waarschuwden mij zelfs: let op wat je doet, ben je niet te jong voor zo’n engagement? Ze moedigden mij dus zeker niet aan! Nu denkt mijn moeder daar wel anders over. Het feit dat haar dochter (ik dus) getrouwd is, geeft haar zelfs een soort houvast. Het klinkt misschien een beetje raar, maar zo is het echt. Als ze haar eigen levensweg bekijkt en de mijne ernaast legt, ben ik eerder een voorbeeld voor haar dan omgekeerd.”

“We hebben voor een vrij traditionele huwelijksceremonie gekozen. Ik ben getrouwd in het wit, ja. De plechtigheid had een symbolische waarde, maar voor mij had die dag één groot doel: iedereen samenbrengen en onze liefde vieren. Of alles 100% perfect zou verlopen, maakte voor mij niet uit. Het feit dat iedereen er was, was het allerbelangrijkste. Misschien ben ik ook daar wat traditioneler in dan mijn ouders: ik vind verbondenheid belangrijk!”

“Voor we trouwden was ik totaal niet met de juridische gevolgen bezig. Maar door de stap te zetten hebben we toch over een aantal dingen nagedacht. Omdat mijn man zelfstandige is, hebben we een huwelijkscontract opgesteld waarbij we ons allebei comfortabel voelen. Een goeie mix tussen gelijkheid en vrijheid. Je moet ook niet alles gemeenschappelijk willen maken, vinden wij.”