“Hulp vinden valt niet altijd mee”

Hoe zwaar het soms is om iemand met een depressie op te vangen en te steunen, bewijst het verhaal van Marie, van wie we hier de anonimiteit respecteren. “In 2000 belandde mijn zus een eerste keer in een ernstige depressie. Nadien ging het een hele poos goed met haar. Ze huwde en alles ging zijn gangetje. Tot ze zes maand geleden plots haar werk opgezegde. Telefoontjes en sms’jes bleven onbeantwoord en ze zonderde zich af.”

24 uur per dag klaarstaan

Op een dag ondernam Maries zus een zelfmoordpoging. “Ik wist haar toen met veel moeite te overtuigen om professionele hulp te zoeken, maar in het centrum voor geestelijke gezondheid kon ze pas... een maand later terecht. Twee weken nadien volgde een tweede zelfmoordpoging. We hebben ons toen met de familie zo georganiseerd dat er steeds iemand bij haar in de buurt was omdat we voelden dat ze diep in zich een grote nood had aan contact. Onze aandacht deed haar deugd. Daar waar ze voordien soms overvallen werd door een gevoel van immense eenzaamheid, begreep ze stilaan dat er familie rondom haar was die steeds bereid was om haar te helpen. Vanaf dat moment zonderde ze zich niet meer af, maar belde ze me zelf op als ze in de put zat. Voor mij betekende dat wel dat ik 24 uur per dag met mijn gsm naast me leefde. Gelukkig had men op mijn werk alle begrip voor de situatie.”

Geen plaats

“Op een dag vond ik haar toen ze op het punt stond om een nieuwe zelfmoordpoging te ondernemen”, gaat Marie verder. “Het was tijdens een weekend, dus reden we naar de spoedopnamedienst van een Brussels ziekenhuis. We werden er vriendelijk maar kordaat afgescheept met de melding “dat er momenteel geen plaats was om haar op te nemen en dat ze zich op donderdag maar moest aanmelden”. Een onoverkomelijke zaak. Iemand in zo’n crisissituatie heeft nu nood aan opvang, niet morgen of over vier dagen. Uiteindelijk kwam ze terecht in een ziekenhuis in Charleroi, dat ze echter tegen het advies van de artsen in, na een week verliet.

Deze keer wilde ik niet meer afwachten tot er een nieuwe acute situatie zou ontstaan. Mijn telefoontje naar een Franstalige hulplijn voor depressiepatiënten werd echter een afknapper. Eerst kwam ik op een antwoordapparaat terecht. Als je diep in de put zit, krijg je dan zeker het gevoel dat je helemaal alleen op de wereld bent! Toen ik uiteindelijk een vrijwilliger aan de lijn kreeg, bleek die geen hulp of informatie aan familieleden te kunnen geven. Hij kon een luis-terend oor bieden, maar niet meer dan dat.

Ik ging dan maar verder op zoek op het internet en zo kwam ik via de Liga tegen Depressie in contact met de dienst Psychiatrie van het Universitair Ziekenhuis St-Luc. Daar hadden we het geluk dat een andere patiënt net een afspraak had afgezegd zodat mijn zus er al... een maand later terecht kon. Veel te laat. Bij de aanvang van een lang weekend dreigde het weer fout te gaan. Ik ben dan met haar naar de spoeddienst van St-Luc gereden, en toen werd ze onmiddellijk opgenomen.”

Een ziekte die kan worden behandeld

Zodra Maries zus was opgenomen, verbeterde haar toestand vrij snel. “Sedert juni is ze zelfs opnieuw thuis, ze krijgt aangepaste medicatie, gaat eenmaal per week bij een psycholoog en heeft eenmaal per maand een afspraak met de psychiater. Na enkele weken begon ze al opnieuw plannen te maken en op zoek te gaan naar werk. Ze is er nu eindelijk van overtuigd dat wat ze heeft, een ziekte is die kan genezen maar dat dit niet van vandaag op morgen gaat. Stilaan raken alle kleine deurtjes die ze rondom zich had opgetrokken één na één weer opengetrapt.

Ze weet ook dat ze steeds op mij kan rekenen als het eens wat minder gaat. Ik weet dat ik in die periodes erg weinig beschikbaar ben voor anderen. Haar opvangen in moeilijke momenten vergt veel energie. Ik moet opletten dat ik ook voldoende tijd en aandacht schenk aan mijn echtgenoot en mijn twee kinderen. Maar tot nu toe stelt dat gelukkig geen groot probleem. Integendeel, het zijn mijn kinderen die me de nodige energie geven en die me telkens opnieuw laten zien dat het leven ook een zonnige kant heeft.”