Mensen koppelen is hun passie!

Wat drijft ze, de mensen die vrijgezellen zo graag van ’t straat willen krijgen? En hoe zetten ze zo’n Cupidoproject op de rails?

Koppelaars krijgen een instant gelukkig gevoel als ze twee mensen samenbrengen, zelfs als ze gewoon op papier aanduiden wie bij elkaar zou kunnen passen. Dat ontdekten twee Amerikaanse onderzoekers (van Duke en Harvard), die het fenomeen in vier experimenten onder de loep namen. En als koppelaars erin slagen mensen bij elkaar te brengen die mekaar voordien niet kenden, voelen ze zich nog gelukkiger dan wanneer ze pogingen ondernemen om de banden te versterken tussen mensen die elkaar al kennen. En mooi meegenomen: koppelaars blijken nog gelukkiger te worden als ze niet voor al dat gekoppel worden betaald. Is het dan geen goed idee om je in deze rozerode Valentijnsmaand tot koppelaar te ontpoppen en vrienden-vrijgezellen tot elkaar te brengen? Iedereen gelukkig dus!

Interesse voor relaties

“Ik ben niet zo gelukkig met het woord koppelaar(ster), omdat het negatieve connotaties heeft”, verduidelijkt relatiebemiddelaar en seksuologe Rika Ponnet. “Het is natuurlijk zo dat er mensen zijn die koppelen omdat ze zich heel graag bemoeien met het leven van anderen en daar invloed op willen uitoefenen. Daar zit een machtsaspect aan vast, een behoefte aan erkenning, plaatsvervangend God willen zijn. Dat kan als heel kwetsend worden ervaren door de vrienden of vriendinnen die willens nillens gekoppeld worden. Soms ook heel vernederend, omdat het lijkt alsof ze met afdankertjes worden afgescheept.”

“Maar er zijn ook mensen die vanuit een positieve ingesteldheid de behoefte voelen om mensen te koppelen. Dat zijn vaak heel sociale mensen, die veel interesse hebben voor relaties, die het belangrijk vinden dat de mensen in hun omgeving gelukkig zijn en het zich aantrekken als ze merken dat die het op relationeel vlak moeilijk hebben, die vanuit die bezorgdheid mensen bij elkaar willen brengen. Daar is op zich niets mis mee, vooral als vrienden of vriendinnen zelf aangeven dat ze het alleen zijn beu zijn en open staan voor een nieuwe relatie. Ik zou aan zo’n zoekende mensen zelfs aanraden om in eerste instantie in de eigen omgeving rond te kijken, tegen goede vrienden te zeggen dat ze klaar zijn voor een nieuwe relatie en in te gaan op kansen die zo worden aangereikt. Tenslotte vinden de meeste mensen nog altijd op die manier een nieuwe partner.”

Affiniteit en respect

Lag koppelbehoefte aan de oorsprong van Rika Ponnets carrière als relatiebemiddelaar? “Nee, helemaal niet. Ik heb niet voor dit beroep gekozen omdat ik die koppeldrang voel, wel omdat ik het interessant werk vind en omdat mijn man en ik ervan overtuigd zijn dat we in deze sector een wezenlijk verschil kunnen maken met ons relatiebemiddelingsbureau. In mijn privéleven ben ik daar nooit mee bezig geweest. En als er vrienden of vriendinnen op mij een beroep willen doen om een partner te vinden, doe ik dat via mijn professioneel circuit en pak ik dat ook professioneel aan.”

“In eerste instantie luisteren we naar wat de mensen zelf vragen, verder informeren we naar hun interesses en hobby’s. In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, is het wel niet doorslaggevend dat je dezelfde interesses of hobby’s hebt, dat zijn randvoorwaarden. Affiniteit met elkaars leven en respect voor de interesses van de ander zijn veel belangrijker. Dingen kunnen delen is fijn, maar goede relaties staan of vallen met emotionele verbondenheid. En met de normen en waarden die je koestert. Hoe je tegenover leven, werken en geld staat, welke invulling je daaraan geeft, hoe je daar tegenover staat, wat je ervoor over hebt.”

“In laatste instantie gaan we uitgebreid in op de relatiegeschiedenis van onze klanten. Wat was goed, wat liep er fout, welke verwachtingen hadden en hebben ze, hoeveel tijd willen ze in een relatie steken, hoeveel vrijheid hebben ze nodig,... Op basis van al die gegevens maken we een profiel aan en zoeken we in onze databank mensen die daarbij passen. Het is de bedoeling dat ze dan met elkaar afspreken, zoals ze zelf willen: om iets te drinken of eten, een tentoonstelling te bezoeken, een wandeling te maken.”

ARIANE DE BORGER – FOTO’S CORBIS