Mystery guest

Mijn zoon wordt geopereerd, maar niet in het ziekenhuis waar ik zelf als arts werk. Wijsheidstanden in dagbehandeling. Eerlijk gezegd ben ik benieuwd naar de gang van zaken in dat andere ziekenhuis. Hebben wij dat niet allemaal een beetje, die drang om eens over het muurtje te willen kijken?

Ik neem mij voor mijn rol van vader ten volle te spelen, en niet te reppen over mijn medische achtergrond. Ik wil de ervaring van een ‘normale cliënt’. Dus geen ons-kent-onsgesprekjes met confraters. Evenmin wil ik een verpleegkundige nerveus maken door op zijn of haar vingers te kijken. Ik wil een mystery guest zijn van begin tot einde.

Bij de opname is er verwarring: we worden op de pediatrieafdeling verwacht, en niet in het daghospitaal zoals eerst was gezegd. De jongen met wie mijn zoon de kamer deelt, ligt voor op schema. Als wij ons installeren vertrekt hij al naar de operatiezaal om na minder dan een uur opnieuw te verschijnen. Dat ging vlot, denk ik. ‘Ook wijsheidstanden?’, vraag ik aan de vader. De man knikt. Dan is het de beurt aan mijn zoon. Ik maak aanstalten om hem te chaperonneren, maar ik word verzocht in de kamer te blijven wachten: 15 jaar is te oud voor ouderlijke begeleiding.

Ik wacht. Eén uur. Twee uur. Drie uur zijn verstreken. Ik ijsbeer in de gang. Zou er iets mis zijn? Horrorscenario’s flitsen door mijn hoofd. Ik sta op het punt aan de balie te vragen waarom het zo lang duurt. Maak jezelf niet belachelijk, verman ik mijzelf. Net op dat moment wordt mijn zoon de kamer binnen gebracht. Klaarwakker en met een brede glimlach op zijn gezwollen gezicht.

Wat later komt de chirurg binnen. Razendsnel dreunt hij de instructies voor thuis op. Nog voor ik een vraag kan stellen, verdwijnt de sympathieke man haastig naar de volgende kamer. De helft van wat hij net gezegd heeft ben ik alweer vergeten. Nu maar hopen dat alles in de folder staat.

Wij trekken tevreden naar huis: mijn zoon is vakkundig geholpen en het personeel was vriendelijk.

Qua communicatie kon het misschien anders. Consequentere informatie over de routine, een geruststellend bericht vanuit het operatiekwartier over de vertraging. En een tikkeltje meer tijd van de specialist.

Incognito ervaringen als deze doen mij ook kritischer kijken naar mijn eigen praktijk. Geef ik accurate informatie? Neem ik voldoende tijd voor mijn patiënten? Kortom: behandel ik ze zoals ik mijn eigen familie zou behandelen? Wat voor de arts dagelijkse routine is, is voor de patiënt een unieke en spannende gebeurtenis. Ik raad het iedereen aan, zo nu en dan eens mystery guest zijn.