Oef, de test was negatief!

Hij is niet naar een of ander oorlogsland vertrokken. Hij heeft geen terroristen op de hielen gezeten. Hij heeft geen seriemoordenaar opgespoord. Maar toch was er veel moed nodig om het artikel te schrijven dat Ludo Hugaerts ons deze maand brengt. Want door zich kandidaat te stellen voor de test die de ziekte van Alzheimer kan voorspellen, heeft Ludo zichzelf in gevaar gebracht. En dit alleen maar om ons over zijn ervaring te kunnen vertellen en de specialisten de juiste vragen te kunnen stellen. Het resultaat van de test was gelukkig negatief. Hij hoeft zich dus geen zorgen te maken als hij eens verstrooid is of iets vergeet. Maar wat als het anders was geweest? Dan had Ludo met het idee moeten leven dat de ziekte op een dag zou opduiken. Dan was hij als een gezond mens bij de dokter toegekomen om er ‘ziek’ te vertrekken. Slachtoffer van een van de meest beangstigende ziekten van onze tijd, niet alleen omdat ze nog altijd ongeneeslijk is maar ook omdat ze ons de controle over ons leven ontneemt... in een maatschappij waarin we verondersteld worden àlles te controleren. Omdat ze ernstige gevolgen heeft voor de omgeving en omdat niemand van ons een last wil zijn voor de mensen om ons heen, zeker niet voor de kinderen.

Als de dokter had gezegd: “Het spijt me, meneer Hugaerts, ik heb slecht nieuws voor u...” en als Ludo ook de biomarkertest had moeten ondergaan, dan hadden hij, zijn gezin, zijn vrienden en collega’s altijd met dat giftige vonnis moeten leven. Met het machteloze afwachten. En dat terwijl de test maar voor 90 % betrouwbaar is.

In de marge van Ludo’s artikel hebben wij onze lezers via het internet gevraagd of zij kandidaat zouden zijn voor een dergelijke test. Ten eerste hadden we niet zoveel antwoorden verwacht: 6177 (in België wordt een peiling al vanaf 1000 reacties als significant beschouwd). En er was niet eens iets te winnen, zodat de mensen alleen reageerden omdat het onderwerp hen écht interesseerde (*).

Ten tweede werden we ook door de aard van de reacties verrast: bijna 7 mensen op de 10 (69 %) antwoordden dat zij bereid zouden zijn om de test te ondergaan. Dus om het risico te nemen dat ze de rest van hun leven een zwaard van Damocles boven hun hoofd zouden voelen. Enkele seconden nadenken over een vraag en dan met een muis klikken, is natuurlijk nog iets anders dan een échte beslissing nemen, in het échte leven. Het verbazend hoge cijfer bewijst dus niet dat wij klaar zijn om ons massaal te laten testen of dat wij de dapperste aller volkeren zijn, maar wel dat het taboe rond alzheimer aan het verdwijnen is. Dat wij vandaag niet langer de kop in het zand steken, dat we open en eerlijke informatie willen. En dit is een prachtige boodschap.

(*) Terloops, hartelijk dank aan alle lezers die ons hun mening hebben gegeven. Wij vinden ze heel belangrijk!

Zonder schriftelijke toestemming van de uitgever is overname van tekst en foto’s verboden

Anne Vanderdonckt – Hoofdredacteur