Rita: “Ik wil die kinderen niet belasten met mijn verdriet”

L.H.

Rita (60) uit Tremelo heeft zeven echte kleinkinderen en twee vreemde, allen in de leeftijd tussen 5 en 14. De echte zijn geboren uit de langdurige relaties van haar twee zoons en uit het huwelijk van haar dochter. Zowel die langdurige relaties als dat huwelijk zijn nu echter stuk gesprongen. Haar dochter is een relatie begonnen met een man die al twee kinderen had.

Rita: “Eén van mijn echte kleinkinderen mag ik niet meer zien. Het gaat om een dochter van onze oudste zoon. De ex-partner van die zoon is getrouwd met een andere man en wil niets meer met haar vroegere leven te maken hebben. Ik blijf dat meisje kaartjes en verjaardagscadeautjes sturen maar ik krijg nooit een reactie.”

Wanneer haar echte én haar vreemde kleinkinderen samen op bezoek komen, betekent dat voor Rita altijd een emotioneel gevecht: “In principe voel ik me niet verplicht om voor die kleinkinderen te zorgen. Indertijd ben ik pas gaan werken toen mijn jongste naar school ging. Ik heb mijn plicht gedaan. Maar wanneer de kleinkinderen komen, wil ik mijn tijd volledig aan ze besteden. Ik praat lang met hen, ik neem ze op de schoot en we doen samen spelletjes. Ik maak daarbij geen onderscheid tussen mijn echte kleinkinderen en de anderen. Elk van hen leeft in een nieuwsamengesteld gezin, sommigen in co-ouderschap. Ik weet wat ze doormaken en wil een anker voor ze zijn en ze alle aandacht geven die ze missen. Ik probeer die aandacht eerlijk te verdelen, maar dat lukt niet altijd. Een van de vreemde kleinkinderen is autistisch en als ik hem wat langer knuffel, zie ik in de ogen van de anderen dat ze dat niet leuk vinden. Omdat de hele situatie emotioneel te belastend werd, heb ik dit jaar voor het eerst geen paasfeest gegeven waarbij alle kleinkinderen samen in de tuin naar eitjes zoeken. Met Kerstmis wil ik echter opnieuw een familiefeest met mijn drie kinderen, hun nieuwe partners en alle kleinkinderen. Want ik wil die kleinkinderen niet belasten met mijn verdriet. Ik laat ze huilen maar ik eindig altijd met woorden in de zin van Ik begrijp dat je het moeilijk hebt maar geloof me: het gaat voorbij. En zelf geloof ik dat ze ooit rijker en sterker uit deze situatie zullen komen.”

Rita mag zich inmiddels zeker een ervaringsdeskundige in nieuwsamengestelde gezinnen noemen: “Geloof me, co-ouderschap is géén goede oplossing, hoezeer deze formule ook gepromoot wordt. Kinderen die nu eens bij de ene en dan weer bij de andere ouder wonen, verliezen alle houvast. Ik begrijp de rechter die onlangs in een echtscheiding tot een andere vorm van co-ouderschap besliste: de kinderen blijven wonen in hetzelfde huis, de ouders veranderen om de week van stek.”