Ware liefde

Als notaris heb ik talloze verhalen gehoord en dossiers behandeld. Sommige blijven me bij als levendige herinneringen. Een van die verhalen gaat over een koppel dat enkele jaren geleden mijn kantoor binnenstapte.

Ze waren niet het typische jonge verliefde paar dat ik vaak zie. Ze waren beiden al rond de 65 jaar toen ze elkaar vonden. Elk met hun eigen levens en kinderen. Bij elkaar vonden ze een ongekende verbondenheid, een diepe ware liefde die hen inspireerde om samen een nieuw hoofdstuk te beginnen. Ze deelden niet alleen hun liefde, maar ook hun passies. Zij was een begaafde zangeres en hij koesterde een liefde voor de piano. Samen vormden ze een harmonieus duo. En inderdaad: ik had er al iets van gezien. Als notaris geef ik af en toe informatiesessies in woonzorgcentra en voor andere organisaties. Mijn oog was al een paar keer gevallen op dezelfde poster aan de muur. Telkens een lief koppel met een man aan de piano en een vrouw aan de micro.

De sterkste koppels zijn degenen die elkaar onvoorwaardelijk liefhebben en respecteren.

Hun bezoek aan mijn kantoor was uit zorg en uit een verlangen om elkaar te beschermen voor het geval het noodlot zou toeslaan. Ze wilden geen huwelijk of wettelijke samenwoning. Ze vonden het niet nodig om hun liefde te bewijzen aan de wereld of aan hun kinderen. Ze kozen voor de eenvoud van samenwonen, van elkaar liefhebben zonder al te veel formaliteiten. Maar ze wilden wel zekerheid voor de toekomst. Ik stelde voor hen een zorgvolmacht op, zodat ze zelf richtlijnen konden geven over het beheer van hun vermogen als ze wilsonbekwaam zouden worden. Voor het huis waarin ze woonden, stelden we een testament op dat de langstlevende het recht gaf om er te blijven wonen, zonder de kinderen van de overleden partner te benadelen. Ik herinner me nog levendig hoe ze hand in hand mijn kantoor verlieten, een beeld van ware liefde en verbondenheid.

Zoals vaak bij dossiers, zijn we erbij op elk belangrijk moment. Helaas ook wanneer het leven van onze cliënten een tragische wending neemt. Ik vernam dat de vrouw was overleden, haar partner achterlatend met een gebroken hart. Ik hoorde van de kinderen dat hij op haar begrafenis met zware emoties op de piano speelde. Een laatste eerbetoon aan zijn geliefde. Slechts enkele maanden later volgde hij haar naar de andere kant.

Het testament dat we hadden opgesteld, had zelfs niet de kans gekregen om uit te werken. Maar het was niet de materiële nalatenschap die me het meest bijbleef. Het was de diepe, onvoorwaardelijke liefde die ze voor elkaar koesterden.

Hun verhaal herinnert me eraan dat de sterkste koppels niet altijd die zijn die trouwen, maar diegenen die elkaar onvoorwaardelijk liefhebben en respecteren, in goede en in slechte tijden. En elke keer dat ik een ouder koppel zie dat elkaar wil beschermen, raakt het me diep en herinner ik me opnieuw het prachtige verhaal van dit bijzonder paar.