Jo Claes: “Een thriller is geen misdaadroman”

Jo Claes kent Leuven beter dan menig Leuvenaar. Geen wonder, de stad loopt als een rode draad door zijn misdaadromans. Zo ook in ‘Het gewicht van haat’, recent bekroond met de Hercule Poirot Publieksprijs.

“Vlamingen zijn kunstenaars voor het leven. Ze schilderen heuvels die ze bergen noemen en ze schrijven boeken die ze thrillers noemen”, lees je op Crimezone.nl.

Thrillers, zo wil jij jouw boeken nu net niet noemen. Wel misdaadromans.

Jo Claes: Voor mij zijn het romans, net als alle andere. Alleen gebeurt er toevallig een moord. Vlamingen en Nederlanders maken een rare opdeling tussen thrillers en literatuur, die wat hoger gerangschikt staat. Dat zie je totaal niet in de Angelsaksische literatuur. Denk maar aan Patricia Highsmith, Graham Greene, Iris Murdoch en Ernest Hemingway. Maar psychologische diepgang en historische achtergrond vind ik net heel belangrijk voor mijn misdaadromans.

Je zette je eerste stappen als schrijver niet in de misdaadliteratuur. Wat deed je toetreden tot het genre?

De vraag is eerder ‘wie’. Dat waren mijn dochters. Na de portie cultuur in Salagassos was het tijd voor ontspanning aan het zwembad. Daar viel het hen op dat veel vakantiegangers misdaadromans lazen. ‘Of ik er ook geen zou schrijven?’ ‘Wil je niet of kan je niet?’ daagden ze me uit en dat eindigde met een weddenschap, met als inzet een fles Veuve Clicquot. Het decor moest Leuven zijn en er moest een vervolg in zitten. En zie, nu zit ik aan boek elf.

Toch iets helemaal anders, een misdaadplot bedenken. Moeilijk?

Ja, toch wel. Ik had al veel geschreven, fictie en non fictie. Maar als de plot van je misdaadverhaal rammelt, sta je nergens. Ik bedenk mijn plots ’s nachts, in de fauteuil bij het licht van de leeslamp en een glaasje cognac (soms twee, nooit drie want dan komt het niet meer goed). Eens de plot er is, kan ik met schrijven beginnen en dat is het liefste wat ik doe.

Maar eerst moest je nog een hoofdpersonage bedenken. Dat werd hoofdinspecteur bij de Federale politie, Thomas Berg. Een vat vol tegenstrijdigheden, noem je hem wel eens.

Dat is zo. Hij heeft weinig geduld, maar kan zich toch wekenlang in een zaak vastbijten. Hij is wat kortaf en bazig, maar zou voor een ander door het vuur gaan. Hij houdt van vrouwen, maar laat ons zeggen dat zijn status op dat vlak ‘ingewikkeld’ is. Voor mij moest Thomas Berg iemand zijn over wie je niet vlug uitverteld bent.

Een ander hoofdpersonage is de stad Leuven zelf. Onuitputtelijk?

Leuven heeft een enorm historisch erfgoed. De stad is maar een zakdoek groot, maar een unicum! Je hebt hier specialisten van wereldniveau op bijna elk vakgebied. Zo vertelde professor Tytgat mij onlangs allerlei boeiends over gif.

En dan is er nog je passie voor mythologie, bijbelverhalen, kunst.

Bijbelverhalen barsten van de intriges: liefde, verraad, moord. Je kan veel leren uit de geschiedenis, uit de echte, maar ook uit de literatuur. Dat heeft me altijd geboeid en dus is het ook niet toevallig een stokpaardje van Thomas Berg.

Gaan we Thomas Berg ooit op (groot) scherm zien?

Er zijn een paar gesprekken geweest, maar niets concreets. Voor mij is het belangrijk dat mijn boeken niet in 50 minuten worden gepropt. Ik hou van de traagheid van de Scandinavische of Angelsaksische misdaadreeksen. Voorlopig is er dus enkel de papieren Thomas Berg en de fantasie van de lezer.