Sinds zijn eerste politieroman in 2007 brengt Christian De Coninck elk jaar een nieuwe uit. Die van dit jaar heet “De daikonkweker” en is geschreven volgens zijn beproefd recept: eenvoudig, met amusante cameo’s en realistisch. Met dank aan zijn ervaring als politiecommissaris en -woordvoerder.
Christian De Coninck weet hoe de politie een onderzoek aanpakt, hoe politiemensen reageren en dat is leuk aan zijn verhalen: ze komen realistisch en menselijk over. Zijn schrijfstijl is sober en zijn verhalen maken vaart, wat ze een pak verteerbaarder maakt dan die van een aantal collega-misdaadauteurs. En dan is er nog het kader waarin zijn verhalen zich afspelen: Brussel en omgeving. Wie de stad ook maar een beetje kent, is meteen mee en loopt met De Conincks favoriete speurder Stijn Goris mee naar de plaats van de misdaad of een pand waar een huiszoeking wordt gedaan. En passant komen personages met bekende trekken langs. In dit boek de politiewoordvoerder Thierry De Prins (knipoog: een prins, geen coninck) en soms zelfs uit het echte leven geplukte figuren, zoals de Assese cardioloog Mark Leeman, die door de auteur ook erg raak getypeerd wordt. Hoeft het nog gezegd dat de politieromans van De Coninck vlot lezen?
Rode draad
In zijn nieuwste pennenvrucht lopen twee onderzoeken dooreen en vlecht De Coninck die ineen tot een kluwen dat maar moeizaam ontward raakt. Als lezer weet je veel sneller dan commissaris Goris wat er gebeurd is, maar toch blijft De daikonkweker spannend genoeg om geboeid verder te lezen. Daarnaast zijn er nog de zijstapjes naar het privé-leven van Goris, een rode draad die de verbinding vormt met de vorige boeken van De Coninck. Jammer toch, dat we nu een jar op zijn volgende misdaadroman moeten wachten...
